~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ *.......μαρξιστικά κείμενα, σκέψεις, ιδέες,* kepeme@gmail.com ...*~~~~~~~~~~~~
Διαδικτυακό Αρχείο Μαρξιστών

"Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. Έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της Ε.Ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα. [Ο Δρόμος της Αριστεράς]

Νίκος Μπελογιάννης

..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό.Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη..................................... Νίκος Μπελογιάννης
~~~~~~~~~~~~~~


* 13 Αυγούστου 2015 * 222 Θλιβερά ανθρωπάκια ψήφισαν μέσα σε μια νύχτα το 3ο κατάπτυστο Μνημόνιο που είναι και ο θάνατος των Ελλήνων, τώρα ζητούν την ψήφο μας τους λέμε ΟΧΙ μέχρι το τέλος -

.

Ιδέες, Σκέψεις...

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Σ’ ένα τρόλεϊ στο Περιστέρι: Ο Θανάσης, η ανεργία και τα κοινωνικά αγαθά


Η δολοφονία του Θανάση Καναούτη από τον ελεγκτή και τον οδηγό του τρόλεϊ ανέδειξε, εκτός των άλλων, τρία πολύ βασικά ζητήματα:

Του Οδυσσέα Αϊβαλή*


Το πρώτο είναι η υιοθέτηση της ακροδεξιάς αυταρχικής ιδεολογίας από τμήματα μισθωτών εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, που δεν διστάζουν να επιτεθούν σε έναν άνεργο νέο για ένα ευρώ και 20 λεπτά και να τον οδηγήσουν τελικά στον θάνατο. Αποτελεί την πρακτική εφαρμογή του κοινωνικού δαρβινισμού και της θεωρίας της συλλογικής ευθύνης που αναπαράγουν η κυρίαρχη ιδεολογία και οι οργανικοί διανοούμενοι της αστικής τάξης. Ακόμη φανερώνει την αδυναμία της Αριστεράς να προσεγγίσει ένα τμήμα του κόσμου της εργασίας και να αναπτύξει οργανικούς δεσμούς με τους εργαζόμενους εκεί που εργάζονται και εκεί που ζουν. Αντίθετα, η ακροδεξιά βρίσκει προνομιακό πεδίο πολιτικής δράσης σε φτωχοποιημένα τμήματα εργαζομένων που αναπαράγουν εθνικιστικά, ρατσιστικά και σεξιστικά στερεότυπα.

Το δεύτερο ζήτημα που αναδεικνύεται είναι η εμπορευματοποίηση βασικών προϊόντων και υπηρεσιών, όπως οι μεταφορές. Μπορεί ένας άνεργος ή ένας εργαζόμενος που παίρνει τον βασικό μισθό (586 ευρώ μεικτά) να πληρώνει 1,40 ευρώ για τις μεταφορές του; Μία σημαντική νίκη του Κεφαλαιοκρατικού συστήματος είναι η μετατροπή δημόσιων αγαθών σε εμπορεύματα (υγεία, εκπαίδευση, νερό, μεταφορές, ψυχαγωγία).

Ένα από τα βασικά πολιτικά επίδικα για την Αριστερά είναι ο αγώνας για δωρεάν πρόσβαση σε όλο και περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες και για τον κοινωνικό έλεγχο σε σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Μια αριστερή οικονομική πολιτική θα προσπαθούσε να διευρύνει τη σφαίρα των δημόσιων αγαθών. Με αυτόν τον τρόπο, μέσα στον κόσμο των εμπορευμάτων και του χρήματος που είναι ο καπιταλισμός, είναι εφικτό να χτίσουμε έναν άλλο κόσμο, όπου οι σχέσεις δεν θα ήταν εγχρήματες και τα αγαθά δεν θα ήταν εμπορεύματα. Είναι δημόσιο ένα αγαθό στο οποίο έχουν πρόσβαση όλοι οι κάτοικοι της χώρας, πολίτες και μη, ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη, φύλο, φυλή, έθνος, ηλικία, επάγγελμα. Η λογική των δημόσιων αγαθών παραπέμπει στην έννοια των κοινωνικών δικαιωμάτων και της δημοκρατίας και είναι εχθρική προς τη λογική του εμπορεύματος, που παραπέμπει στην έννοια του καταναλωτή, των ευκαιριών και της αγοράς [1].

Ένας ακόμη στόχος της αποεμπορευματοποίησης και της διεκδίκησης κοινωνικών αγαθών είναι η αύξηση του κοινωνικού μισθού και η μείωση του κόστους ζωής για τους εργαζόμενους. Όταν μία δημόσια επιχείρηση ιδιωτικοποιείται, αυξάνονται οι τιμές, καθώς επιδιώκεται το οικονομικό κέρδος αντί του κοινωνικού οφέλους. Ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους και η συνεχιζόμενη επιθετική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων έχει ως αποτέλεσμα την διεύρυνση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων. Η επέκταση του κεφαλαίου σε τομείς που ανήκαν παραδοσιακά στο δημόσιο προκειμένου να δημιουργηθούν νέες σφαίρες κερδοφορίας, έχει ως συνέπεια την πλήρη εγκατάλειψη κάθε κοινωνικής διάστασης και λειτουργίας των αντίστοιχων φορέων.

Το τρίτο ζήτημα είναι η αδιαφορία του κράτους για την αναπαραγωγή της εργασιακής δύναμης, χωρίς την εκμετάλλευση της οποίες δεν μπορεί να παραχθεί κέρδος από το κεφάλαιο. Μέχρι τώρα το κράτος παρεναίβαινε και "προστάτευε" την εργατική δύναμη, όταν αυτή κινδύνευε να καταστραφεί, ώστε να υπάρχει αναπαραγωγή της εκμετάλλευσης. Στη σημερινή συγκυρία η εργατική δύναμη αντιμετωπίζεται ως ανακυκλώσιμο μεταβλητό κεφάλαιο, δηλαδή ο κάθε εργαζόμενος ας δουλεύει όσο αντέχει. Αλλιώς, υπάρχει ο εφεδρικός στρατός των ανέργων [2] που αφενός δημιουργεί την απαραίτητη ανασφάλεια που συμπιέζει τους μισθούς και εξασφαλίζει την πειθαρχία στην εργασία, αφετέρου, για τους άνεργους, καταστρέφει τη χρησιμότητα της εργατικής δύναμης, και επιπλέον μειώνει τη δυνατότητα ένταξης του ατομικού εργάτη στο συλλογικό εργάτη. Με την παρατεταμένη ανεργία ο εργαζόμενος χάνει τις γνώσεις και τις δεξιότητες που είχε αποκτήσει μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα και την παραγωγή [3]. Επιπλέον, η παρατεταμένη ανεργία στους νέους οδηγεί στην απάθεια για την πολιτική και στην απογοήτευση που προκαλεί η παραμονή στην οικογένεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι, δημοσκοπικά τουλάχιστον, τον Ιούνιο του 2013 εμφανίζεται πτώση στα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου των ανέργων σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012 [4].

Άμεσες και μεσοπρόθεσμες προτάσεις για την ανεργία

Σε πρώτη φάση είναι αναγκαία η ανάπτυξη ενός κινήματος ανέργων, σε κεντρικό επίπεδο και σε επίπεδο γειτονιάς. Κινηματικές δομές ανέργων χρειάζεται να βάλουν κεντρικά πολιτικά επίδικα, όπως η δωρεάν μεταφορά με τα μέσα μεταφοράς και γενικότερα η δωρεάν πρόσβαση σε δημόσια αγαθά (εκπαίδευση, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα κ.α.). Ακόμη χρειάζεται να διεκδικηθεί η διεύρυνση του δικαιώματος στο επίδομα ανεργίας του Ο.Α.Ε.Δ. για όλους τους ανέργους και για όσο διάστημα παραμένει κάποιος στην ανεργία.

Σε επίπεδο γειτονιάς, χρειάζεται να συνδεθούν οι δομές αλληλεγγύης με τοπικά κινήματα ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων. Με τον τρόπο αυτό, αφενός θα αξιοποιούνται οι επιστημονικές και οι εργασιακές τους ικανότητες στις δομές αλληλεγγύης (π.χ. ιατρεία, μαθήματα, τέχνη κ.α.), και αφετέρου, οι άνεργοι θα μπορούν να καλύπτουν ένα μέρος των βασικών αναγκών τους, θα εντάσσονται σε μια συλλογικότητα ώστε να διεκδικούν τη βελτίωση της ζωής τους, και εν μέρει τουλάχιστον, θα είναι δυνατή η αναπαραγωγή των εργαζόμενων τάξεων.

Σε κεντρικό επίπεδο, η Αριστερά χρειάζεται να θέσει ως βασικά πολιτικά προτάγματα την καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και την μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς να μειωθεί το εισόδημα των εργαζομένων. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα αποτελεί ένα μέτρο μεταβατικού χαρακτήρα με στόχο τον άμεσο μετριασμό ακραίων καταστάσεων στέρησης [5]. Η λογική του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος δεν εξαντλείται στη διάσταση του χρηματικού εισοδήματος αλλά επεκτείνεται σε αυτό που έχουμε αποκαλέσει «κοινωνικό μισθό». Η χρηματική όψη του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος δεν αποτελεί παρά μία μόνο όψη του «κοινωνικού μισθού». Διασφαλίζοντας τη βασική διαβίωση, μετατρέποντας εμπορεύματα σε δημόσια αγαθά, όπως για παράδειγμα καλές και φτηνές δημόσιες συγκοινωνίες, προχωρώντας σε δίκαιη φορολογία, γενικεύοντας το παράδειγμα του «χωρίς μεσάζοντες» στην τροφή, παίρνουμε μια σειρά από μέτρα με γνώμονα τι δικαιώματα έχει κανείς και πώς η κοινωνία ως σύνολο τα διασφαλίζει - και όχι ποια είναι η οικονομική δυνατότητα που έχει καθένας για να καταναλώνει.

Είναι σαφές ότι η δημόσια και κοινωνική οικονομία εξασφαλίζει με πολύ μικρότερο κόστος υπηρεσίες που είναι πολύ ακριβότερες όταν περνούν στη σφαίρα του ιδιωτικού κέρδους [6]. Ακόμη, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα αυξάνει τη διαπραγματευτική θέση του εργαζόμενου προς τον εργοδότη: όταν ο άνεργος ξέρει ότι μπορεί να καλύψει τις βασικές βιοτικές του ανάγκες, δεν θα δεχθεί τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας που του προτείνει ο επιχειρηματίας - απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, υπερεντατικοποίηση της εργασίας και μεγαλύτερη απόσπαση υπερεργασίας. Επίσης το εγγυημένο εισόδημα δίνει την δυνατότητα στον ήδη εργαζόμενο να αγωνιστεί συνδικαλιστικά και να μην τρομοκρατείται από την εργοδοσία ώστε να δέχεται μειώσεις μισθών και την διάλυση των εργασιακών σχέσεων.


_________________

Σημειώσεις

1. Ιωακείμογλου, Η, Δημόσια αγαθά και οικονομική πολιτική,Αυγή:05/06/2009.
2. Μαρξ , Κ. (2002), Το Κεφάλαιο, τ. 1. Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή. 
3. Ιωακείμογλου, Η. (1984), Η διαχείριση της ανεργίας, μία αναπτυσσόμενη τεχνική. Θέσεις, τ.7.
4. Γιάννης Μαυρής, Πού βαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, Εφημερίδα των Συντακτών,26.6.2013
5. Λάσκος, Χ., Τα πρώτα μέτρα μιας αριστερής κυβέρνησης. Αυγή: 20/01/2013.
6. Βωβός, Π., Να απαλλάξουμε την κοινωνία από τον παραλυτικό φόβο της εξαθλίωσης, Αυγή: 29/11/2012


Οδυσσέας Αϊβαλής 
RED
Notebook27 Αυγούστου 2013 - 1:03 pm | Οδυσσέας Αϊβαλής

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Ισπανοί Αναρχικοί

Του Περικλή Κοροβέση*


Οι κυρίαρχες τάξεις και οι κυρίαρχες ιδεολογίες διαμορφώνουν το πρόσωπο μιας κοινωνικής ομάδας με τον τρόπο που θέλουν, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Πέρα από έναν γενικό διαχωρισμό σε ανώτερες και κατώτερες τάξεις και φυλές, υπάρχουν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, διακρίσεις που κάνουν «τον άλλο», «τον διαφορετικό» ξένο και κατά συνέπεια εχθρικό και χωρίς δικαιώματα. 
Όσο πιο διχασμένη είναι μια κοινωνία τόσο πιο παραλυμένη είναι και γι’ αυτό είναι εύκολα διαχειρίσιμη. Όσο ο ένας κλάδος στρέφεται εναντίον ενός άλλου επαγγελματικού κλάδου, τότε η εξουσία μπορεί να κοιμάται ήσυχα. Το να αποκτήσουν συνείδηση της δύναμής τους οι πολλοί, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μπορεί στην Ιστορία της Ανθρωπότητας να έχουμε χιλιάδες ηρωικές εξεγέρσεις, αλλά πάντα το πρόβλημα ήταν πού κατέληξαν. Και εδώ έχουμε ένα σύνθετο πρόβλημα που έχει να κάνει με τη συνείδηση των μαζών.

Έχουμε το πρόσφατο παράδειγμα της Αιγύπτου. Η «αιγυπτιακή άνοιξη» κατέληξε σε στρατιωτικό πραξικόπημα. Η Μπολσεβίκικη Επανάσταση, στη δικτατορία του Στάλιν. Και όσες εξεγέρσεις, δεν μπόρεσαν να γίνουν καθεστώς, πνίγηκαν στο αίμα, ακόμα και η Παρισινή Κομούνα, άσχετα αν οι ιδέες της εμπνέουν ακόμα. Κοντολογίς, από την εμπειρία της ανθρώπινης ιστορίας, εξουσία και δημοκρατία δεν είναι συμβατές έννοιες. Αυτό είχαν καταλάβει οι Αθηναίοι την εποχή του Περικλή. Το πείραμα της άμεσης δημοκρατίας εμφανίστηκε ξανά στην Ιστορία με την Α ή τη Β μορφή για μικρά ή για μεγάλα διαστήματα σε διαφορετικές χώρες. Εκεί όπου εμφανίζεται πάλι δυναμικά αυτή η ιδέα ενός τέτοιου πολιτεύματος, ήταν στον δέκατο ένατο αιώνα και πήρε το όνομα της αναρχίας από τα αρχαία ελληνικά, δηλώνοντας τη μη αρχή, δηλαδή τη μη εξουσία. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ο Θεός είναι άναρχος.

Σήμερα η λέξη αναρχία για τη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου σημαίνει χάος, μπαχαλάκηδες, καταστροφές και βίαιες ενέργειες. Σίγουρα συμβαίνει και αυτό. Αλλά δεν είναι αυτό που έδωσε το κύρος σε ένα μεγάλο επαναστατικό κίνημα που έγινε ανταγωνιστικό του μαρξισμού τον 19ο αιώνα: οι ιστορικές διαμάχες μεταξύ Μαρξ-Προυντόν, Μαρξ-Μπακούνιν. Ηταν οι καινοτόμες ιδέες τους για κοινωνική δικαιοσύνη και στην ουσία είναι μια αναβίωση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας προσαρμοσμένη στις ιδιαίτερες συνθήκες του κάθε τόπου. Κορυφαίοι διανοητές της εποχής μας με παγκόσμια εμβέλεια, όπως οι Νόαμ Τσόμσκι και Μάρεϊ Μπούκτσιν, ανήκουν σε αυτόν τον χώρο. Ομως δεν έγιναν γνωστοί από τις βόμβες τους, αλλά από τα διαφωτιστικά βιβλία τους. Και υπάρχουν και πολλοί άλλοι που στο έργο τους και στη ζωή τους ήταν αναρχικοί, άσχετα αν το δήλωναν ή όχι. Ανάμεσά τους ο Τολστόι και ο Γκάντι (υπάρχει αλληλογραφία μεταξύ τους).

Ο αναρχισμός χτυπήθηκε αλύπητα από μαρξιστές, λενινιστές, σταλινικούς και από την άρχουσα τάξη. Βασικό όπλο ήταν η συκοφάντηση (εκτός από την απάνθρωπη καταστολή), που τελικά επέζησε μέχρι τις μέρες μας, ταυτίζοντάς τον με τον τερορισμό, δηλαδή τις βίαιες ενέργειες που διέπρατταν μεμονωμένα άτομα ή ομάδες στο όνομα του αναρχισμού. Εκτός από ελάχιστους αναρχικούς ηγέτες, ήδη από το 1900 όλοι οι διακεκριμένοι αναρχικοί είχαν καταδικάσει τον τερορισμό ως αναποτελεσματικό, ανάμεσά τους και ο Κροπότκιν, που δήλωσε πως «οι επαναστάσεις δεν γίνονται με τέτοιου τύπου ηρωισμούς». Υπάρχει και μια άλλη ευρέως διαδεδομένη άποψη που υποστηρίζει πως είναι καλές οι αναρχικές ιδέες, αλλά ανεφάρμοστες και ουτοπικές. Το ίδιο πίστευε και ο Ενγκελς με κάποιες παραλλαγές. Σε αυτό απαντάει ο Μπούκτσιν διεξοδικά.

Στο βιβλίο του «Οι Ισπανοί Αναρχικοί» που κυκλοφόρησε επιτέλους στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος», ένα πολύτιμο απόκτημα για όποιον θέλει να μάθει την Ιστορία από τα γεγονότα και όχι από την προπαγάνδα, ο Μπούκτσιν εξετάζει την πορεία του αναρχικού κινήματος, που ξεκινάει με μια ολιγάριθμη ομάδα το 1868 για να φτάσει το 1936 η CNT, η αναρχική συνομοσπονδία των εργαζομένων, να έχει ένα εκατομμύριο μέλη. Ο χώρος δεν μας επιτρέπει να παρουσιάσουμε αναλυτικά το βιβλίο, αλλά θα το συνιστούσα ένθερμα σε όποιον ενδιαφέρεται να είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας, αποβάλλοντας τις αυταπάτες που δημιουργούν τα πολιτικά κόμματα που θέλουν την ψήφο μας. Ο Μπούκτσιν είχε πρόθεση να γράψει και έναν δεύτερο τόμο για τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Αλλά δεν τον έγραψε ποτέ. Οι κληρονόμοι της CNT αρνήθηκαν να ανοίξουν τα αρχεία τους με τη δικαιολογία πως δεν μπορεί να γράψει κάποιος την ιστορία του εμφυλίου, αφού δεν είχε λάβει μέρος. Η μικρότητα δεν είναι μόνον ελληνικό γνώρισμα. Αλλά για το βιβλίο θα επανέλθουμε μόλις μας δοθεί η ευκαιρία.


___________________________
perkor29@gmail.com

25/08/13ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Ο φιλόσοφος παράγει ιδέες, ο ποιητής ποιήματα, ο πάστορας κηρύγματα και ούτω καθεξής. Ο εγκληματίας παράγει εγκλήματα. Αν προσέξουμε καλύτερα πώς σχετίζεται αυτός ο τελευταίος κλάδος παραγωγής με το κοινωνικό σύνολο, θʼ απαλλαγούμε από πολλές προκαταλήψεις.
Ο εγκληματίας δεν παράγει μόνο εγκλήματα, αλλά και το ποινικό δίκαιο και τον καθηγητή που διδάσκει ποινικό δίκαιο και, συνάμα, το αναπόφευκτο σύγγραμμα με το οποίο ο ίδιος καθηγητής ρίχνει στη γενική αγορά τις παραδόσεις του εν είδει «εμπορεύματος». Έτσι πολλαπλασιάζεται ο εθνικός πλούτος. Για να μην αναφέρουμε την ατομική απόλαυση που παρέχει το χειρόγραφο του συγγράμματος στο δημιουργό του, όπως μας λέει ένας πολύ αξιόπιστος μάρτυρας, ο καθηγητής Roscher. [1]

Πέραν τούτου, ο καθηγητής παράγει ολόκληρη την αστυνομία και την ποινική δικονομία, κλητήρες, δικαστές, δήμιους, ενόρκους και λοιπά. Όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι επαγγελματικοί κλάδοι, που αποτελούν ισάριθμες κατηγορίες του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, αναπτύσσουν διάφορες ικανότητες του ανθρώπινου πνεύματος, φτιάχνουν νέες ανάγκες αλλά και νέους τρόπους για την ικανοποίησή τους. Και μόνο τα βασανιστήρια έγιναν αφορμή για τις ευφυέστερες μηχανικές εφευρέσεις, ενώ πλήθος τίμιοι χειρώνακτες απασχολούνται στην παραγωγή των σχετικών εργαλείων.
Ο εγκληματίας παράγει μια εντύπωση, εν μέρει ηθική, εν μέρει τραγική, αναλόγως, κι έτσι προσφέρει μια «υπηρεσία» στη διακίνηση των ηθικών και αισθητικών συγκινήσεων του κοινού. Δεν παράγει μόνο συγγράμματα ποινικού δικαίου, ούτε απλώς τους ποινικούς κώδικες και τους νομοθέτες, παράγει και τέχνη, ωραία λογοτεχνία, μυθιστορήματα, ακόμη και τραγωδίες, όπως αποδεικνύουν, όχι μόνο η Ενοχή του Müllner [2] και οι Ληστές του Schiller, αλλά και αυτός ο Οιδίπους και ο Ριχάρδος ο Τρίτος.

Ο εγκληματίας σπάζει τη μονοτονία και την καθημερινή ασφάλεια της αστικής ζωής. Έτσι την προστατεύει από την τελμάτωση και προκαλεί την ανήσυχη ένταση και την κινητικότητα, χωρίς τις οποίες θα αμβλυνόταν ακόμη και η ορμή του ανταγωνισμού. Δίνει, λοιπόν, ένα κίνητρο στις παραγωγικές δυνάμεις. Το έγκλημα αποσύρει από την αγορά εργασίας ένα τμήμα του περιττού πληθυσμού, οπότε μειώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, εμποδίζοντας, ως ένα βαθμό, την πτώση του μισθού κάτω από το ελάχιστο όριο, ενώ παράλληλα ο αγώνας εναντίον του εγκλήματος απορροφά ένα άλλο τμήμα του ίδιου πληθυσμού. Άρα ο εγκληματίας αναδεικνύεται σε μια από εκείνες τις φυσικές «εξισορροπήσεις» που αποκαθιστούν το σωστό επίπεδο και ανοίγουν μιαν ολόκληρη προοπτική «ωφέλιμων κλάδων απασχόλησης».

Οι επενέργειες του εγκλήματος στην εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων θα μπορούσαν να αποδειχθούν ως την τελευταία λεπτομέρεια. Οι κλειδαριές θα είχαν αποκτήσει τη σημερινή τους αρτιότητα, αν δεν υπήρχαν κλέφτες; Η νομισματοκοπία θα έφτανε στην τωρινή της τελειότητα, αν δεν υπήρχαν παραχαράκτες; Το μικροσκόπιο θα έβρισκε ποτέ τρόπο να περάσει στη συνήθη εμπορική σφαίρα (βλ. και Babbage) [3], αν δεν γινόταν απάτη στο εμπόριο; Τέλος, η εφαρμοσμένη χημεία δεν οφείλει στη νοθεία των εμπορευμάτων και στην προσπάθεια ανακάλυψής της όσα ακριβώς οφείλει και στον τίμιο παραγωγικό ζήλο; Το έγκλημα επινοεί διαρκώς νέα επιθετικά μέσα για να προσβάλει την ιδιοκτησία, κι έτσι γεννά και νέα αμυντικά μέσα, οπότε επιδρά παραγωγικά στην ανακάλυψη νέων μηχανών – όπως ακριβώς και οι απεργίες.

Ας αφήσουμε όμως τη σφαίρα του ιδιωτικού εγκλήματος: χωρίς εθνικό έγκλημα θα μπορούσε να υπάρξει η παγκόσμια αγορά; Θα υπήρχαν έθνη; Άραγε το δέντρο της αμαρτίας δεν είναι, ταυτόχρονα, και δέντρο της γνώσης, από την εποχή του Αδάμ ως σήμερα; Στο Μύθο Των Μελισσών (1705) ο Mandeville [4] έχει αποδείξει την παραγωγική δύναμη που διαθέτουν όλα τα πιθανά είδη επαγγελμάτων, αλλά και το γενικό συμπέρασμα όλου αυτού του επιχειρήματος:
«Αυτό που ονομάζουμε στον κόσμο μας Κακό, είτε ηθικό είτε φυσικό, είναι η μεγάλη αρχή που μας κάνει κοινωνικά πλάσματα, η σταθερή βάση, η ζωή και το στήριγμα όλων των τεχνών και των ενασχολήσεων ανεξαιρέτως. Και τη στιγμή που θα έπαυε να υπάρχει το Κακό, η κοινωνία θα ήταν καταδικασμένη να φθαρεί, αν όχι να καταποντιστεί αύτανδρη.»
Μόνο που, βέβαια, ο Mandeville ήταν απείρως πιο τολμηρός και έντιμος από τους Φιλισταίους απολογητές της αστικής κοινωνίας.

   ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ   
[1] Roscher, Wilhelm Georg Friedrich (1817-1894). Ιδρυτής της παλαιότερης ιστορικής σχολής της πολιτικής οικονομίας στη Γερμανία.
[2] Müllner, Amandus Gottfried Adolf (1774-1829). Κριτικός και ποιητής.
[3] Babage, Charles (1792-1871). Άγγλος μαθηματικός, μηχανικός και οικονομολόγος.
[4] Mandeville, Bernard de (1670-1733). Άγγλος σατιρικός συγγραφέας, γιατρός και οικονομολόγος.
Το περίφημο «Εγκώμιο του Εγκλήματος» του Καρλ Μαρξ. Γράφτηκε ανάμεσα στα 1860 και 1862. Οι εκδότες του Μαρξ το ενσωμάτωσαν στις Θεωρίες της υπεραξίας, τόμος IV του Κεφαλαίου (εκδόσεις Α/συνέχεια). Στα ελληνικά το βρίσκετε και μόνο του, σε έκδοση της ΑΓΡΑΣ και σε μετάφραση Τζένης Μαστοράκη.
υπεύθυνος εγκληματικής ενέργειας και επαναστατικής βαρβατίλας ο no_longer_safe
Πηγή: The Trim
Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013.

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Ο Νίκος Πλουμπίδης εκτελέστηκε ένα χρόνο περίπου μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του,

Ο Νίκος Πλουμπίδης – Δάσκαλος 

(1902 Λαγκάδια Αρκαδίας – 14 Αυγούστου 1954)

 14 AYΓΟΥΣΤΟΥ 1954                       " Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ "                              


 Στις 5.25 τα χαράματα στην Αγία Μαρίνα στο Δαφνί ο Νίκος Πλουμπίδης πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ», έγραψαν την επόμενη μέρα οι εφημερίδες της εποχής, «αντιμετωπίζοντας με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος…δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήσει, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του».

Ο Νίκος Πλουμπίδης – Δάσκαλος (1902 – 14 Αυγούστου 1954)
Ήταν ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε. κατά την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, τη Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα, αλλά και μία από τις πλέον τραγικές φυσιογνωμίες[1] στην ιστορία του ΚΚΕ.

Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην αναδιοργάνωση του Κ.Κ.Ε. στους πρώτους μήνες της Κατοχής και στην οργανωτική συγκρότηση του Ε.Α.Μ.. Εκτελέστηκε ένα χρόνο περίπου μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, έχοντας στιγματιστεί ως συνεργάτης των ελληνικών αστυνομικών αρχών από τον Νίκο Ζαχαριάδη.


Βιογραφικό – δράση
Γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας το 1902. Σπούδασε στο Διδασκαλείο, στον Πύργο Ηλείας και έγινε δάσκαλος. Υπηρέτησε στη Μηλέα Ελασσόνας και το 1926, έχοντας ήδη αναπτύξει σοσιαλιστικές ιδέες και συνδικαλιστική δράση στον κλάδο του έγινε μέλος του Κ.Κ.Ε. Στην αρχή εξελέγη μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής Δημοσιοϋπαλληλικής Ομοσπονδίας και λίγο αργότερα της Πανυπαλληλικής Συνομοσπονδίας. Για τις πρώτες του αυτές δραστηριότητες συνελήφθη το 1931, επί κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, για παράβαση του Ν.2229 του γνωστού Ιδιώνυμου και καταδικάστηκε σε 3 μήνες φυλάκιση με παράλληλη απόλυση από τη θέση του. Έκτοτε αφιερώθηκε στον συνδικαλισμό και αναδείχθηκε ηγετικό στέλεχος της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΕΓΣΕΕ). Συμμετείχε επίσης στην αντιπροσωπεία του Κ.Κ.Ε. που πήρε μέρος στο 7ο Συνέδριο της Γ” Διεθνούς στη Μόσχα (Καλοκαίρι του 1935)[1]. Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά ήταν γραμματέας αρχικά της παράνομης κομματικής επιτροπής του Κ.Κ.Ε. στη Θεσσαλία και στη συνέχεια στη Μακεδονία. Tο 1938 έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος υπό τον τότε Γενικό Γραμματέα Γιώργη Σιάντο.

Τον Μάιο της επόμενης χρονιάς συνελήφθη αλλά επειδή έπασχε από φυματίωση μεταφέρθηκε στο σανατόριο «Σωτηρία» από όπου δραπέτευσε μαζί με άλλους κομμουνιστές την Άνοιξη του 1941. Αμέσως μετά την δραπέτευσή του, πέρασε στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης, αναλαμβάνοντας την καθοδήγηση του Εργατικού ΕΑΜ. Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς εξελέγη μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε. (2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη).
Μετά την απελευθέρωση, τον Απρίλιο του 1945, εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής από την 11η Ολομέλεια και συμμετείχε στο νέο Πολιτικό Γραφείο. Μετά την επάνοδο του Νίκου Ζαχαριάδη από το Νταχάου, ο Ν. Πλουμπίδης δεν εκλέχτηκε ξανά στο Πολιτικό Γραφείο (Ιούνιος 1945).
Όταν τελείωσε ο Εμφύλιος Πόλεμος τέθηκε επικεφαλής της παράνομης κομματικής οργάνωσης εσωτερικού, φροντίζοντας και την έκδοση της εφημερίδας «Δημοκρατικός» που αποτελούσε και το νόμιμο προσωπείο του παράνομου ΚΚΕ, που διεύθυνε ο Διονύσης Χριστάκος και αρθρογραφούσε ο Μιχάλης Κύρκος (πατέρας του Λεωνίδα Κύρκου).
Σημειώνεται ότι την εποχή εκείνη (1950), το εκτός νόμου ΚΚΕ διέθετε δύο παράνομους μηχανισμούς – κλιμάκια που διεύθυναν τον πολιτικό αγώνα από κρησφύγετα, ο μεν πρώτος ελεγχόταν από τους Ν. Πλουμπίδη και Ν. Μπελογιάννη (που είχε επιστρέψει κρυφά στην Ελλάδα το προηγούμενο έτος), το οποίο ερχόταν σε επαφή με το κόμμα μέσω του Ν. Βαβούδη και ο δεύτερος, η λεγόμενη ΕΠΟΝ, που ελεγχόταν από τον Στ. Κασιμάτη. Ο πρώτος είχε χαρακτήρα περισσότερο ανεξάρτητο αλλά συνωμοτικό και συγκροτούνταν από τους παλαιότερους κομμουνιστές ενώ στον δεύτερο συμμετείχαν νέοι, κυρίως Μακρονησιώτες και διάφοροι άλλοι που είχαν υποστεί πρόσφατες διώξεις, που και αυτός όμως ο μηχανισμός δρούσε ανεξάρτητα από τον πρώτο και χωρίς να διατηρούν σχέση μεταξύ τους. Η δε ηγεσία του ΚΚΕ παρέμενε εκτός Ελλάδας σε χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού.

Κατά την αρχική σύλληψη του Νίκου Μπελογιάννη (20 Δεκεμβρίου 1950) και 90 περίπου άλλων στελεχών του Κ.Κ.Ε., από τις αστυνομικές Αρχές, με την κατηγορία της κατασκοπείας, ο Ν. Πλουμπίδης διέφυγε τη σύλληψη και έκτοτε παρέμενε «εν κρυπτώ» σε διάφορα κρησφύγετα. Όταν ιδρύθηκε η ΕΔΑ (3 Αυγούστου του 1951) πρότεινε τότε ο Ζαχαριάδης στην εκτελεστική επιτροπή, για τις επικείμενες εκλογές, να χρίσει υποψηφίους βουλευτές της τους Νίκο Πλουμπίδη και Νίκο Μπελογιάννη. Η ΕΔΑ όμως φοβούμενη μην εκτεθεί για συνεργασία με το παράνομο ΚΚΕ, αντ΄ αυτών προτίμησε να συμπεριλάβει τους Μανώλη Γλέζο και Αντώνη Αμπατιέλο, επίσης θανατοποινίτες, που έχαιραν όμως ευρύτερης αποδοχής.

Στη συνέχεια με την ανακάλυψη των δύο παράνομων ασυρμάτων του ΚΚΕ, σε σπίτια στην Ανω Γλυφάδα και την Καλλιθέα (13 Νοεμβρίου 1951), ακολούθησε η δεύτερη δίκη του Ν. Μπελογιάννη και κάποιων συντρόφων του αυτή τη φορά σε τακτικό στρατοδικείο το οποίο την 1η Μαρτίου του 1952 εξέδωσε επίσης θανατική ποινή, όπως είχε εκδώσει και το προηγούμενο έκτακτο στρατοδικείο, «δις εις θάνατον» σε συνολικά οκτώ «εχθρούς της πατρίδος», στους Ν. Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση (διαπρεπή οικονομολόγο), Η. Αργυριάδη, Ν. Καλούμενο, Χ. Τουλιάτο, Μ. Μπιομπιάνο, Λαζαρίδη και Έλλη Παππά, (αδελφή της Διδώς Σωτηρίου), που η ποινή της μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά λόγω πρόσφατης μητρότητας.

Στο χρονικό στάδιο που ακολούθησε, σε αναμονή της απόφασης του Συμβουλίου Χαρίτων που είχαν προσφύγει οι θανατοποινίτες και συγκεκριμένα την 12η ημέρα όλως απροσδόκητα ο Ν. Πλουμπίδης έστειλε «ανοικτή επιστολή», στον τύπο, στην οποία υπήρχαν και τα δακτυλικά αποτυπώματά του για να μην αμφισβητηθεί η γνησιότητά της, στην οποία ανέφερε ότι οι ασύρματοι που είχαν εντοπιστεί και επί των οποίων στηρίχθηκε το κατηγορητήριο ελέγχονταν από τον ίδιο και όχι από τον Μπελογιάννη, ο οποίος είχε σταλεί στην οργάνωση από την Ηγεσία σε αντικατάσταση αυτού (του Πλουμπίδη). Τότε ο Ζαχαριάδης που είχε στο μεταξύ καταφύγει στο Βουκουρέστι και από εκεί συντόνιζε τη δράση του ΚΚΕ, από τον λεγόμενο τότε «Ραδιοφωνικό σταθμό της ελεύθερης Ελλάδας», στην ελληνόφωνη εκπομπή «Φωνή της Αλήθειας», δήλωσε ότι η επιστολή αυτή ήταν κατασκεύασμα της Αστυνομίας και ότι ο Πλουμπίδης βρισκόταν στο εξωτερικό. Αντίθετα στη δήλωση αυτή το Υπουργείο Εσωτερικών ανακοινώνει επίσημα πως ο γραφικός χαρακτήρας της επιστολής και η υπογραφή είναι γνήσια. Η επιστολή του Ν. Πλουμπίδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» στις 16 Μαρτίου (1952) όπου ανέφερε:
«1. Εγώ και όχι ο Μπελογιάννης είμαι υπεύθυνος για την παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ. Κατά συνέπεια ευθύνομαι για όλες τις πρωτοβουλίες και ενέργειες αυτής της οργάνωσης.
2. Δεν έχω σκοπό να παραστήσω τον γενναιόψυχο εκ του ασφαλούς. Δεσμεύομαι να παραδοθώ στις Αρχές για να δικαστώ, ευθύς μόλις η καταδίκη του φίλου μου και συντρόφου Μπελογιάνη ακυρωθεί.
Νίκος Πλουμπίδης, 
μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ.


Σημ.: Πολλοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν τον γραφικό μου χαρακτήρα. Εντούτοις για το γνήσιο της επιστολής, προσθέτω τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Αθήνα 12-3-1952.»

Όταν η επιστολή αυτή έγινε γνωστή στον Ν. Μπελογιάννη που ανέμενε στη φυλακή την απόφαση του Συμβουλίου Χαρίτων, φέρεται να δήλωσε στο συνήγορό του Μηνά Γαλέο, που τον επισκέφτηκε, «ο Νίκος Πλουμπίδης σε καμιά περίπτωση δεν ήταν όργανο της ασφάλειας». Αντίθετα όμως, στο παρασκήνιο, το ΚΚΕ είχε ήδη αρχίσει να διαδίδει στις οργανώσεις του ότι ο Πλουμπίδης είναι «χαφιές». Τελικά η επιστολή αυτή ως ομολογία παράνομης πράξης, αν και κρίθηκε επίσημα γνήσια, εντούτοις δεν λήφθηκε υπόψη, παρότι συνιστούσε σοβαρό λόγο αναψηλάφησης, ή τουλάχιστον αναστολής εκτέλεσης της απόφασης, κατά σαφή παράβαση της Ποινικής Δικονομίας. Το γεγονός αυτό συνέτεινε ώστε πολλοί δημοσιογράφοι, ερευνητές, πολιτικοί αναλυτές κ.λ.π., να θεωρήσουν και να συνεχίζουν να θεωρούν, ανεξάρτητα πολιτικού χώρου, την εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη ως δολοφονία.

Σύλληψη – εκτέλεση

Τελικά ο Πλουμπίδης συνελήφθη από τις αστυνομικές αρχές το Δεκέμβριο του 1952, επί κυβερνήσεως Α. Παπάγου, πέντε μήνες μετά την εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη, στο κρυσφήγετό του στη συνοικία Κολωνό (Αθήνα), σε πολύ προχωρημένο στάδιο φυματίωσης. Επτά μήνες αργότερα τον Ιούλιο του 1953, το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε «δις εις θάνατο». Μετά την καταδικαστική απόφαση παρέμεινε για μισό περίπου μήνα στο παράρτημα-φυλακή του σανατορίου «Σωτηρία». Tην αυγή της 14ης Αυγούστου του 1954 μεταφέρθηκε στο δάσος του Δαφνιού όπου και εκτελέστηκε επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη καρτερικότητα, ακλόνητη αφοσίωση στο κόμμα και τις ιδέες του αρνούμενος θεία μετάληψη και κάλυψη των ματιών του, τραγουδώντας την «Διεθνή».

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Kοινωνία θαμμένων ζωντανών

του  Στέλιου Ελληνιάδη*


Είδαμε την πρόσφατη έρευνα μιας εταιρίας δημοσκοπήσεων και δεν χαρήκαμε καθόλου.

Όσο «πειραγμένα» και να είναι τα αποτελέσματα, πράγμα πολύ πιθανό στην Ελλάδα αφού οι δημοσκόποι έχουν συγκεκριμένους πελάτες με συγκεκριμένα συμφέροντα, μια δόση αλήθειας σίγουρα την έχουνε. Σ’ αυτή την έρευνα, προκύπτει ότι οι 6 στους δέκα Έλληνες τάσσονται υπέρ των απολύσεων στο Δημόσιο και ακόμα περισσότεροι είναι υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Σε μία αντίστοιχη έρευνα, από άλλη εταιρία, πριν από λίγο καιρό, έβγαινε περίπου το ίδιο αποτέλεσμα.


Εύλογα αναρωτιέται ο καθένας από μας, πού ζούμε και με ποιους συζούμε! Γιατί, λες, δεν μπορεί να είμαστε στον 4ο εντός μνημονίου χρόνο, και να υπάρχουν ακόμα τόσοι συμπολίτες μας που συναινούν στην απόλυση συνανθρώπων τους, έχοντας οι ίδιοι υποστεί, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, τη βιαιότητα της ίδιας πολιτικής. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος από το 90% του πληθυσμού που να μην έχει υποστεί μείωση στο εισόδημά του, που προέρχεται από μεροκάματο, μισθό, σύνταξη, εφάπαξ, ενοίκια ή άσκηση οποιουδήποτε ελεύθερου επαγγέλματος. Δεν υπάρχει δικηγόρος, γιατρός ή συμβολαιογράφος, ηλεκτρολόγος ή υδραυλικός, πολιτικός μηχανικός ή γεωπόνος, μαγαζάτορας ή ταξιτζής που δεν έχει νιώσει το άγχος της αναδουλειάς και το βαρύ χέρι της εφορίας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν πλήττεται από τα χαράτσια, τα αυξημένα τιμολόγια της ΔΕΗ, την αύξηση των παρακρατήσεων και των προκαταβολών φόρου, την αύξηση του ΦΠΑ, τις αυξήσεις στα διόδια και στα φάρμακα, την υψηλότερη στην Ευρώπη φορολογία στο πετρέλαιο, τη βενζίνη και το φυσικό αέριο, τα εξωφρενικά επιτόκια στα στεγαστικά, καταναλωτικά και επαγγελματικά δάνεια και ένα σωρό άλλες επιβαρύνσεις που πέφτουν ταυτόχρονα πάνω στον κάθε πολίτη, χωρίς ελαφρύνσεις για τους πολύτεκνους, τους άνεργους και τους φτωχούς. Και όμως, μέσα σ’ αυτή την οικονομική και κοινωνική πανωλεθρία, πολίτες, πολλοί πολίτες, πάρα πολλοί πολίτες, από τη μεγάλη ομάδα που αισθάνεται κατακρεουργημένη και ταπεινωμένη, δείχνουν να μην έχουν πάρει χαμπάρι τι τους συμβαίνει, γιατί τους συμβαίνει και ποιος φταίει γι’ αυτό που τους συμβαίνει. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί εξακολουθούν να στηρίζουν Σαμαρά και Βενιζέλο, γιατί αποδέχονται μοιρολατρικά το σφαγιασμό τους και γιατί, ως παρεπόμενη συνέπεια, επιθυμούν και το σφαγιασμό του διπλανού τους.
Είναι τόσα πολλά τα ψέματα που έχει αποκαλυφθεί ότι λένε η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, είναι τόσο μεγάλη η αποτυχία τους να φέρουν βόλτα την οικονομία, έχουν πάρει τόσο πολύ κόσμο στο λαιμό τους, έχουν προκαλέσει τόσο μεγάλη καταστροφή στην Ελλάδα, που είναι πραγματικά άξιο απορίας ότι υπάρχουν ακόμα τόσοι πολλοί άνθρωποι που τους στηρίζουν. Ώρες-ώρες έχεις την αίσθηση ότι είναι σαν τα μεταλλαγμένα καλαμπόκια της Μονσάντο. Έχουν υποστεί κοινωνικό ευνουχισμό. Είναι προγραμματισμένοι να υπακούν στον ισχυρό, στο αφεντικό, στο δικτάτορα που τους οδηγεί στο γκρεμό και την αυτοκτονία χωρίς να αντιδρούν.
Αυτός ο μεταλλαγμένος κόσμος, που αποτελείται από όλων των ειδών τους ανθρώπους, ήταν αρχικά εναντίον των ναυτικών, μετά εναντίον των εργαζομένων στο μετρό, στη συνέχεια εναντίον των εργαζομένων στη ΔΕΗ, αντιπροχτές εναντίον των ιδιοκτητών φορτηγών και των ταξιτζήδων, προχτές εναντίον των φαρμακοποιών και των γιατρών, χτες εναντίον των δασκάλων και των καθηγητών, σήμερα εναντίον των εργαζομένων στην ΕΡΤ, αύριο εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων και, κομμάτι-κομμάτι, εναντίον όλου του ελληνικού λαού, του εαυτού τους συμπεριλαμβανομένου. Έχουμε δηλαδή αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινόμενο. Άνθρωποι σε μαζική κλίμακα να χαίρονται για το θάνατο του άλλου σκάβοντας ταυτόχρονα με τα ίδια τους τα χέρια το δικό τους λάκκο. Μιλάμε, δηλαδή, για μια κοινωνία θαμμένων ζωντανών.

Ενταφιάζων,
Γκαούρ


Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

Tην αυγή της 14ης Αυγούστου του 1954 εκτελέστηκε ο Αγωνιστής Νίκος Πλουμπίδης

 Σαν σήμερα εκτελέστηκε ο Νίκος Πλουμπίδης 

Ο αδάμαστος Νίκος ΠλουμπίδηςΟ αδάμαστος Νίκος Πλουμπίδης
“ Tην αυγή της 14ης Αυγούστου του 1954 μεταφέρθηκε στο δάσος του Δαφνιού όπου και εκτελέστηκε επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη καρτερικότητα, ακλόνητη αφοσίωση στο κόμμα και τις ιδέες του αρνούμενος θεία μετάληψη και κάλυψη των ματιών του, τραγουδώντας την "Διεθνή". ”
Στις 3 Αυγούστου 1953, το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕΝίκος Πλουμπίδης καταδικάζεται σε θάνατο για κατασκοπεία και λίγες μέρες αργότερα οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Η δίκη του στο στρατοδικείο της Αθήνας ξεκίνησε στις 24 Ιουλίου 1953, καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο, και εκτελέστηκε στις 14 Αυγούστου 1954.

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στο χωριό Λαγκάδια της Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη 1902 από φτωχή αγροτική οικογένεια. Το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Παράλληλα συνέχισε τη δράση του στο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα και εκλέχτηκε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Το Μάρτη του 1931 συνελήφθη για τη συνδικαλιστική δράση του και καταδικάστηκε. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, πέρασε στην παρανομία. Το 1937 βρίσκεται στο Βόλο, καθοδηγητής του Γραφείου Περιοχής της Θεσσαλίας.

Το 1938 γυρίζει στην Αθήνα και εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και στη συνέχεια τουΠολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ. Από το 1946 αναλαμβάνει την καθοδήγηση της παράνομης οργάνωσης του ΚΚΕ στην Αθήνα. Η δράση του κατά την Αντίσταση σπουδαία καθώς ανήκει στους καθοδηγητές των κινητοποιήσεων της Αθήνας ενάντια στους κατακτητές. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου θα παραμείνει στην Αθήνα. Παρά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, ο ίδιος δεν σταματά λεπτό ναεργάζεται για την ανασύνταξη των δυνάμεων του κόμματος. Η προσπάθειά του, ενώ είναι καταζητούμενος, να σώσει το Μπελογιάννη από την εκτέλεση, αναλαμβάνοντας με επιστολή του την ευθύνη για την οργάνωση του ΚΚΕ, αποτυγχάνει.

Η «κατηγορία»...

Ο Νίκος Πλουμπίδης συλλαμβάνεται ύστερα από σύντομο χρονικό διάστημα και τον περιμένει η ίδια τύχη. Θα βρεθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα χαρακτηρισμένος ως «πράκτορας του εχθρού» με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ η οποία αργότερα θα χαρακτηριστεί «τραγικό λάθος». Η σύλληψή του ανακοινώνεται στις 25 Νοεμβρίου 1952. Δύο ημέρες αργότερα ο ραδιοσταθμός του ΚΚΕ από το Βουκουρέστι μεταδίδει ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής – η οποία βασιζόταν σε ολιγοσέλιδο πόρισμα που είχε εγκρίνει το Πολιτικό Γραφείο πριν τη σύλληψή του - που χαρακτηρίζει τον Πλουμπίδη «πράκτορα» της Ασφάλειας και των Άγγλων.

Ο ίδιος αρνείται κατηγορηματικά να αποκηρύξει το ΚΚΕ. Χαρακτηρίζει οδυνηρή για κείνον μα σεβαστή την ανακοίνωση της ΚΕ, δηλώνει ότι θα πεθάνει κομμουνιστής ενώ τονίζει την πίστη του ότι το κόμμα θα αντιληφθεί ότι οι πληροφορίες που είχε ήταν εσφαλμένες και θα τον αποκαταστήσει. Το στρατοδικείο τον καταδικάζει σε θάνατο με την κατηγορία της «κατασκοπείας».

Τον Ιούλιο του 1953, το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε "δις εις θάνατο". Μετά την καταδικαστική απόφαση παρέμεινε για μισό περίπου μήνα στο παράρτημα-φυλακή του σανατορίου "Σωτηρία". Tην αυγή της 14ης Αυγούστου του 1954 μεταφέρθηκε στο δάσος του Δαφνιού όπου καιεκτελέστηκε επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη καρτερικότητα, ακλόνητη αφοσίωση στο κόμμα και τις ιδέες του αρνούμενος θεία μετάληψη και κάλυψη των ματιών του, τραγουδώντας την "Διεθνή".

Η αποκατάσταση...

Το 1956, μετά την καθαίρεση του Ζαχαριάδη, αποφασίστηκε η επανεξέταση της υπόθεσης από επιτροπή η οποία κατέληξε σε δυο διαφορετικά πορίσματα, τα οποία συνέκλιναν στην απαλλαγή του Πλουμπίδη, την αποκατάστασή του ως μέλος του ΚΚΕ και της ΚΕ και στην απόδοση ευθυνών στους Ζαχαριάδη, Μπαρτζώτα και Βλαντά. Η μνήμη του αποκαταστάθηκε με απόφαση της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ.

___________________
ΠΗΓΗ: tvxs.gr