~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ *.......μαρξιστικά κείμενα, σκέψεις, ιδέες,* kepeme@gmail.com ...*~~~~~~~~~~~~
Διαδικτυακό Αρχείο Μαρξιστών

"Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. Έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της Ε.Ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα. [Ο Δρόμος της Αριστεράς]

Νίκος Μπελογιάννης

..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό.Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη..................................... Νίκος Μπελογιάννης
~~~~~~~~~~~~~~


* 13 Αυγούστου 2015 * 222 Θλιβερά ανθρωπάκια ψήφισαν μέσα σε μια νύχτα το 3ο κατάπτυστο Μνημόνιο που είναι και ο θάνατος των Ελλήνων, τώρα ζητούν την ψήφο μας τους λέμε ΟΧΙ μέχρι το τέλος -

.

Ιδέες, Σκέψεις...

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

Οι δορυφόροι του Τσιπρισμού

    ΠΟΛΙΤΙΚΗ   


tsiprismos
του Γιώργου Ρακκά
«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας οργανισμός. Το ενιαίο κόμμα έχει διασπαστεί στα τρία. Αυτοί που είναι στο Μαξίμου, η ομάδα του Λαφαζάνη και η ΚΟΕ». Αυτά δήλωσε ο Μανώλης Γλέζος, στις 18 Αυγούστου 2015 στο Mega.

Η πολεμική που έχουν αναπτύξει εκπρόσωποι αμφότερων των τάσεων, εναντίον του «Μαξίμου» και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν να την επιβεβαιώνουν. Ωστόσο, αν κάτι έπρεπε να ξαναμάθουμε ως λαός αυτούς τους επτά μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι –ακριβώς– να μην δίνουμε και μεγάλη σημασία στο τι λέει αυτή η αριστερά, αλλά στο τι πραγματικά κάνει.
Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ευρύτερο, ιστορικό θα λέγαμε: Αν έχεις ανατραφεί με μια κοσμοαντίληψη η οποία ορίζει ότι η «ιδεολογία είναι αντανάκλαση» –και έτσι έχει ανατραφεί η αριστερά τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και μετά– τότε πολύ απλά τα λόγια χρησιμοποιούνται ως άδεια πουκάμισα. Είναι σαν την μουσική, στις «μουσικές καρέκλες». Όσο ακούγεται, στριφογυρίζεις γύρω τους, και σαν σταματήσει τρέχεις να δεις σε ποια καρέκλα θα κάτσεις.
Η ΚΟΕ και η Πλατφόρμα, είναι δύο διαφορετικές συσσωματώσεις. Μάλιστα η δεύτερη είναι πιο μαζική από την πρώτη. Η πρώτη, όμως, είχε παραδοσιακά πιο ολοκληρωμένες θέσεις δείχνοντας κατά καιρούς ότι συμπεριλαμβάνει στην ανάλυσή της τα εθνικά θέματα, τον γεωπολιτικό παράγοντα, ζητήματα ταυτότητας και πατριωτισμού.
Απέναντι στον Τσίπρα, όμως, υποστηρίζουν την ίδια αφήγηση: «Πρόδωσε», ισχυρίζονται, τον αντιμνημονιακό χαρακτήρα της διακυβέρνησής του, καθώς και την προτεραιότητα της αναδιανεμητικής πολιτικής του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης» (αυτό το οποίο πλέον πολλοί από τους κατοίκους της συμπρωτεύουσας αποκαλούν εν είδει αστεϊσμού ως «μπουγάτσα με μνημόνιο»).
Στην πραγματικότητα, η θεωρία περί «προδοσίας» συγκαλύπτει την λογική αλληλουχία των γεγονότων που μας οδήγησαν στην υπογραφή του τρίτου, χειρότερου μνημονίου, καθώς και στην εμβάθυνση της αποικιοποίησης της χώρας μας. Για να ίσχυε, θα προϋπέθετε να πήγαιναν όλα καλά, μέχρι την στιγμή της ‘κωλοτούμπας’ και ότι ο Τσίπρας αιφνιδίασε με μια ανεξήγητη στροφή 180ο μοιρών. Προφανώς, δεν συνέβη έτσι. Γιατί όμως επιμένουν;
Στην πραγματικότητα επιμένουν διότι η θεωρία της «προδοσίας» είναι εύκολη, και συγκαλύπτει την χρεοκοπία των δικών τους θέσεων. Αρχικώς, η δραχμή του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Οι οπαδοί της, έχουν κάνει ένα τρομακτικό σφάλμα ερμηνείας, ακόμα και της ίδιας της λέξης. «Νόμισμα» δεν σημαίνει «αυτό που νομίζουμε». Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια τους απαντάει: «οἶον δ’ ὐπάλλαγμα τῆς χρείας τὸ νόμισμα γέγονα κατὰ συνθήκην, καὶ διὰ τοῦτο νόμῳ ἐστί». Το νόμισμα καθορίζεται κατά συνθήκη, από τον νόμο, και στις μέρες μας η ελληνική κοινωνία και πολιτεία δεν έχει την ισχύ να τον θεσπίσει άμεσα.
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, η καταστροφή του Τρίτου Μνημονίου προέκυψε από μια διαπραγματευτική στρατηγική που ήταν προγραμματισμένη να προσποιείται έναντι των δανειστών ότι είναι διατεθειμένη μέχρι και να συγκρουστεί και να πάει σε εθνικό νόμισμα. Ο Σόιμπλε, βέβαια, αντί να τρομάξει είπε «καλώς τα τα παιδιά». Με τα λόγια του Γιάννη Δραγασάκη, τάχατες από τους σοβαρούς της κυβέρνησης: «Πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Πριν από 3 χρόνια μπορεί αυτό να ίσχυε, αλλά στο μεταξύ κι εκείνοι πήραν τα μέτρα τους. Προς έκπληξή μας ο κ. Σόιμπλε, πρότεινε αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ, να μας βοηθήσει κιόλας». Συνεπώς, νυξ! Η διαπραγματευτική αποτυχία της κυβέρνησης, ευθύνης Αλέξη Τσίπρα και δια χειρός Γιάννη Βαρουφάκη, απέτυχε ακριβώς γιατί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα όντως αποτελεί «διακεκαυμένη ζώνη», όπως ξαφνικά θυμήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας μετά την κωλοτούμπα του. Η δε ήττα του 3ου μνημονίου, παρήχθη ακριβώς γιατί το όλον του ΣΥΡΙΖΑ (όπως παλιά λέγαμε όλον ΠΑΣΟΚ για να καταδείξουμε ότι Τσοχατζόπουλος και Σημίτης αποτελούν δύο διαφορετικές όψεις του ιδίου νομίσματος) επέλεξε να δώσει την σύγκρουση με τους δανειστές δίχως πραγματικές δυνάμεις, και μάλιστα στο ανώτατο δυνατό σημείο: Πολιτική διαπραγμάτευση, με το «πιστόλι» της εξόδου από το ευρώ στο χέρι.
Τι μας λέει λοιπόν ο Λαφαζάνης; Ότι απλά πρέπει να κάνουμε fast backwards, να γυρίσουμε δηλαδή γρήγορα τον χρόνο προς τα πίσω, να κάνουμε το ίδιο σφάλμα, και να το ολοκληρώσουμε. Αυτό είναι «το σχέδιο της δραχμής» των Λα.Λα.Λε (Λαφαζάνης – Λαπαβίτσας – Λεουτσάκος). Έχει στην πράξη κανένα νόημα; Μα φυσικά και όχι. Ωστόσο χρησιμεύει πολύ στις μουσικές καρέκλες που παίζει σήμερα το κυβερνών κόμμα. Η μουσική παίζει, τα στελέχη τρέχουν γύρω γύρω από τις καρέκλες, ο Τσίπρας πάντα κάθεται στην θέση του Πρωθυπουργού, η χώρα μένει στο ευρώ, για να μπορεί ο Λαφαζάνης να λέει «δραχμή».
Εξ ου και οι απίστευτες παλινωδίες της Αριστερής Πλατφόρμας σε σχέση με την ψήφο εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση: Είναι, λέει, εκβιασμός! Να φανταστούμε ότι από «προδότες» οι της Αριστερής Πλατφόρμας περίμεναν διαφορετική αντιμετώπιση; Στην πραγματικότητα, διστάζουν, ακόμα να κάνουν το «μεγάλο βήμα» γιατί είναι ακόμα ετερόφωτοι. Και είναι ετερόφωτοι, γιατί το εναλλακτικό τους σχέδιο περί δραχμής δεν είναι καθόλου βιώσιμο. Ποια είναι όμως η πραγματική συνέπεια των όσων υποστηρίζουν; Απλώς, εγκλωβίζουν έναν ολόκληρο κόσμο που στέκεται εντελώς κριτικά πλέον απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ στην φρεναπάτη της δραχμής. Και εξουδετερώνουν πλήρως την αντιπολιτευτική τους δυναμική. Εάν, βέβαια, κάποια στιγμή αποφασίσουν να διασπαστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή θα είναι και η κύρια συνεισφορά τους στην ελληνική κοινωνία.
Από την άλλη, είναι η ΚΟΕ του Ρούντι Ρινάλντι. Η εκτίμησή της, για το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ, ήταν λίγο πιο πολύπλοκη γιατί δεν διέθετε το «πασπαρτού» του εθνικού νομίσματος, που είχε η αριστερή πλατφόρμα. Η ΚΟΕ υποστήριζε, ότι όντως υπάρχουν πολλά προβλήματα στην συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και στην πορεία του προς την εξουσία, ωστόσο εκείνο που θα τα έλυνε ως δια μαγείας ήταν «ο λαϊκός ριζοσπαστισμός». Δηλαδή η κινητοποίηση του κόσμου, που αίφνης θα μεταμόρφωνε τον Τσίπρα από βάτραχο σε πρίγκιπα. Μέχρι να συμβεί αυτό το πράγμα, σύμφωνα με την ΚΟΕ, θα έπρεπε να ενισχύεται ο Τσίπρας ως πόλος μέσα στο κόμμα, γιατί αυτός ήταν που διατηρούσε την μεγαλύτερη επαφή με τον «λαό», και ήταν πιο κοντά στο αίσθημά του. Οι υπόλοιποι, ήταν εγκλωβισμένοι μέσα στις μάχες χαρακωμάτων της αριστεράς, ανίκανοι να συλλάβουν την έκταση και την εμβέλεια του διάχυτου αντιμνημονιακού αισθήματος, για το οποίο οι επικεφαλής της ΚΟΕ πάντοτε επαναλάμβαναν κατά την διάρκεια της προηγούμενης πενταετίας ότι είναι «πιο μπροστά» από τον ελληνικό πολιτικό κόσμο.
Γι’ αυτό, εξ άλλου, οι οργανωτικές θέσεις που έλαβαν στο κόμμα, και η πολιτική τους τοποθέτηση, ήταν κατά την τελευταία περίοδο κοντά στο Δραγασάκη και πίσω από τον Τσίπρα. Ενώ για ένα μεγάλο μέρος του τελευταίου εξαμήνου πριν τις εκλογές του 2015, έφτασαν να εκτελούν ακόμα και χρέη «συγκεντρωσιάρχη» του (μικρού) Αλέξη.
Η στιγμή της χρεοκοπίας των θέσεων της ΚΟΕ, ήρθε όντως όταν ο Αλέξης ήρθε σε ευθεία επαφή με τον λαϊκό ριζοσπαστισμό του 60%+ ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Όμως τα πράγματα έγιναν αντίστροφα απ’ ό,τι ανέμεναν: Ο Τσίπρας, έφτυσε τον λαό σαν να ήταν βάτραχος. Γεγονός που ήταν απολύτως αναμενόμενο, αν κανείς είχε την στοιχειώδη κοινή λογική να αντιμετωπίσει την λογική αλληλουχία των πραγμάτων. Μια μικρή χώρα όπως είναι η Ελλάδα, δεν μπορεί να νικήσει σε μια «μάχη χαρακωμάτων» με την… υπόλοιπη Ε.Ε., ακόμα και αν επικαλείται το λαϊκό αντιστασιακό φρόνημα[1].
Τότε γιατί σύρθηκε σε αυτό; Πολύ απλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ιδεολογικά χρεοκοπημένο αριστερό κόμμα, δίχως όραμα, βαθύτατα εθισμένο στο «πόκερ της συγκυρίας», δηλαδή στον οπορτουνισμό. Γι’ αυτό εξ άλλου, μεταχειρίζεται το ψεύδος με τόση ευκολία και αποτελεσματικότητα –τέτοια, που κατάφερε το πρωτοφανές μέσα στην μνημονιακή Ελλάδα: να υπογράψει την χειρότερη συμφωνία από τις τρεις (λογικό, καθώς κάθε συμφωνία είναι χειρότερη από την προηγούμενη, πόσο μάλλον όταν είναι προϊόν μιας μείζονος διαπραγματευτικής ήττας) και ταυτόχρονα να μεταβάλει προς το παρόν τη λαϊκή οργή σε απελπισία και αποστράτευση.
Επομένως, δεν είναι αλήθεια, αυτό που υποστηρίζει ο Ρούντι Ρινάλντι ότι «για άλλο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησαν, και άλλος ΣΥΡΙΖΑ τους βγήκε». Δεν τους βγήκε τίποτα. Ήξεραν πολύ καλά, πολύ καλύτερα από εμάς που βρεθήκαμε συνειδητά εκτός αυτών και των ΑΝΕΛ, με τι έμπλεκαν. Γιατί δεν φεύγουν τότε; Πολύ απλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να τους μεταμορφώσει και τους ίδιους. Και να τους γραφειοκρατικοποιήσει μέσα από τις κοινοβουλευτικές έδρες, τον εσωκομματικό μηχανισμό, τον ιδρυματισμό που συνεπάγεται η συμμετοχή σε αυτόν –πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την υπερ-γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έχει καταφέρει να «ιδρυματοποιήσει» ακόμα και το κοινοβούλιο με τις μεταμεσονύχτιες πολύωρες συνεδριάσεις. Γι’ αυτό οι βουλευτές του προς το παρόν όλο «παραιτούνται» για να μην παραιτούνται. Διότι έχουν καταστεί κι αυτοί ετερόφωτοι πλανήτες του άστρου Τσίπρα.
Ωστόσο, η θεωρία που κομίζουν τώρα, έχει τα δικά της προβλήματα. Πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική, έγραφε τις προάλλες ο Ρινάλντι, αλλά προς το παρόν προέχει να διαχωριστούμε πλήρως από τον «κακό ΣΥΡΙΖΑ». Μα πως θα διαχωριστείς ριζικά, αν δεν κάνεις αυτοκριτική, γιατί συνέπραξες στην συγκρότηση του όλου, κακού ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί υπήρχε και «καλός» ΣΥΡΙΖΑ; Και αν υπήρχε πρέπει να δώσουμε μια μάχη να τον αποκαταστήσουμε; Μήπως πρέπει να φτιάξουμε άλλον έναν καλό ΣΥΡΙΖΑ, δίπλα στον κακό; Η ΚΟΕ διατηρεί μικρή απήχηση, ωστόσο απευθύνεται σε πολύ πιο «ψυλλιασμένο» κόσμο από τους εργατομανδαρίνους της Αριστερής Πλατφόρμας. Αυτά που λέει αυτή τη στιγμή, εγκλωβίζουν τον κόσμο σε μιαν ατέρμονη συριζολογία. Και σε μιαν αντίληψη του στυλ «υπήρχε εναλλακτική λύση απέναντι στο αδιέξοδο των δανειστών», όπως επαναλάμβανε διαρκώς τις μέρες της κωλοτούμπας ο βουλευτής Αργολίδας της ΚΟΕ,Δημήτρης Κοδέλας. Ποια ήταν η εναλλακτική; Η μη-πρόταση του Λαφαζάνη; Κάποια άλλη πρόταση; Να κάνει απεργία σιωπής η ελληνική κυβέρνηση στα Γιούρογκρουπ επί έναν χρόνο; Να κρατήσει την αναπνοή του ο Αλέξης Τσίπρας μέχρι να σκάσει;
Ας μην γελιόμαστε. Η έκβαση της διαπραγμάτευσης δεν κρίθηκε μετά το δημοψήφισμα της 6ης Ιουλίου 2015. Είχε εν πολλοίς κριθεί από την 25η Ιανουαρίου 2015, οπόταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία με τους ΑΝΕΛ, τον Λαφαζάνη, την ΚΟΕ και τους λοιπούς σε ρόλο βαστάζου του αρχηγού, για να θυμηθούμε και τον Αστερίξ. Διότι, από τις πλατείες μέχρι τον κυβερνητικό θώκο δεν είναι «ένα τσιγάρο δρόμος», όπως ισχυρίζονταν όλοι αυτοί εδώ και πέντε χρόνια. Ούτε ο λαϊκός ριζοσπαστισμός, εν πολλοίς στιγμιαίος, η τουλάχιστον σποραδικά εκδηλωνόμενος στις πλατείες, στις παρελάσεις κ.ο.κ., δεν αρκούσε. Ούτε βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του ιδεολογικού ανφάν γκατέ του συστήματος, μπορούσε να παίξει ρόλο πολλαπλασιαστή του λαϊκού ριζοσπαστισμού. Λειτούργησε, προσωρινά ελπίζουμε, ως ο νεκροθάφτης του.
Και είναι μεγάλες οι ευθύνες της ΚΟΕ και των συνοδοιπορούντων μαζί της, γιατί ακριβώς δεν παρέμεινανέξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ή γιατί δεν τον εγκατέλειψαν εγκαίρως , ούτε καν τον κριτίκαραν στην πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης, για να συμβάλουν προκειμένου να καταστεί εφικτή μια σταδιακή ωρίμανση του λαϊκού ριζοσπαστισμού, και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις συγκρότησης ενός αυθεντικά αντιστασιακού πολιτικού μορφώματος. Όχι κόμματος εξουσίας, αλλά αντιστασιακού μετώπου, που αρχικώς θα αναλάμβανε να μετασχηματίσει την διάχυτη οργή σε κίνημα με όραμα, στόχους, και πολιτική ωριμότητα.
Γι’ αυτούς τους λόγους, εξ άλλου, αποφασίσαμε να κάνουμε μια ειλικρινή κριτική τόσο στην Αριστερή Πλατφόρμα όσο και κυρίως στα πεπραγμένα της ΚΟΕ . Διότι από τη στιγμή που δείχνουν να συμμερίζονται τουλάχιστον ένα μέρος της κριτικής που εμείς κάνουμε από καιρό, τόσο πολλαπλασιάζονται και οι ευθύνες τους γιατί δεν έμειναν έξω από τις δυνάμεις που την καταστρέφουν. Και γιατί δεν έχουν βγει ήδη, όταν κάθε μέρα που περνάει αυτές οι καταστροφές πολλαπλασιάζονται. Αντ’ αυτού έμειναν τόσα χρόνια μέσα, και τώρα στέκονται εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Τελικά, σε αυτό το κόμμα, τόσο οι «προεδρικοί» όσο και οι αντίπαλοί τους αντικαθιστούν την έλλειψη οράματος και σχεδίου για τη χώρα, κοινή σε όλους τους, με τακτικισμούς χωρίς τέλος. Τακτικισμούς ο Τσίπρας, τακτικισμούς ο Λαφαζάνης, τακτικισμούς και ο Ρινάλντι (ακόμα περιμένουμε την παραίτηση του Κοδέλα την οποία δήλωσε ότι θα κάνει από τις 13 Ιουλίου). Αυτή την πολιτική μάθανε τόσα χρόνια στα αμφιθέατρα όπου πλακωνόντουσαν για «τρεις πουτάνες», και στις εσωτερικές διαμάχες των γραφειοκρατιών και των μικρογραφειοκρατιών.
Τα πράγματα είναι σαφή. Καμία εναλλακτική δυνατότητα δεν υπάρχει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ή τουλάχιστον μετον ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη εναλλακτική που υπάρχει, είναι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, με έξοδο από αυτόν όσων υγιών δυνάμεων σε επίπεδο βάσης παραμένουν στο εσωτερικό του, –διότι σε επίπεδο «στελεχών» πολύ αμφιβάλουμε για την ύπαρξή τους– εδώ και τώρα. Θα πρέπει επί τέλους με όραμα και σχέδιο να επιτύχουμε τη συσπείρωση όσων υγιών αντιστασιακών διαθέσεων έχουν απομείνει σε αυτόν τον λαό προς άλλες κατευθύνσεις. Προς εκείνες τις δυνάμεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, η οποία δεν έχει προσχωρήσει τόσο πολύ μέσα στο αποικιακό πλέγμα, προς την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη της χώρας από τα κάτω, προς τους χώρους δουλειάς, όπου πρέπει να συγκροτηθούν οι πιο αδύναμοι για να μην τους πετσοκόψουν η κυβέρνηση και οι μεγαλο-εργοδότες τους, στους χώρους της εκπαίδευσης που εδώ και τριάντα χρόνια έχουν ζωτική ανάγκη από μια πολιτιστική επανάσταση την οποία κανένας δεν την αναλαμβάνει, και οι περισσότεροι δεν την επιθυμούν. Προς την υπεράσπιση της Κύπρου, την οποία ετοιμάζεται να εκποιήσει ο Αλέξης σε αντάλλαγμα μιας διευθέτησης για το χρέος, προς την παρέμβαση στο μεταναστευτικό αδιέξοδο, ώστε να μην γεμίσει η Ελλάδα σε μερικούς μήνες Άγιους Παντελεήμονες, κοινωνίες-πεδία μάχης με τσακισμένη την πολιτισμική και κοινωνική τους συνοχή. Προπαντός δε προς την πρόταξη μιας πολιτικής με όραμα κοινωνίας
[1] Το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, είναι αρκετά πιο πάνω από 60%+, γύρω στο 75%+, ωστόσο περιορίστηκε κατά το δημοψήφισμα εξαιτίας των βοναπαρτιστικών κινήτρων και προθέσεων που είχε αυτό: Ενός ηγεμόνα (Αλέξη) που ζητούσε την άποψη του ελληνικού λαού γύρω από το αυτονόητο (αν θέλει να ζει με αξιοπρέπεια και δίχως μνημόνια, ή αν θέλει να ζει δίχως αξιοπρέπεια με μνημόνια) για να ισχυροποιήσει την εξουσία του έναντι όλων των άλλων.
_____________

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015

Για την κοινωνική στρατηγική άμυνα: Σε ποιον κόσμο ζούμε.

του Κωστή Παπαϊωάννου 
Δευτέρα, 3 Αυγούστου 2015




Είναι πια σίγουρο πως το πολιτικό σύστημα που έχει επικρατήσει σε όλο τον κόσμο είναι εντελώς ανίκανο να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας. Έχει τεθεί επομένως το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει μια ορθή πολιτική και ποιός μπορεί να είναι ο φορέας της. Πολύ γενικά, η απάντηση είναι: η ορθή πολιτική όχι μόνο μπορεί να υπάρξει αλλά δεν μπορεί να μην υπάρξει και ο φορέας της δεν μπορεί είναι άλλος από την κοινωνία. Το δύσκολο είναι ψη εξειδικευτεί η απάντηση σε μια συγκεκριμένη πρόταση και γι αυτό κανείς δεν απαντάει ούτε και γενικά.

Στο πρώτο μέρος αυτού του κειμένου θα προσπαθήσω να περιγράψω από ιστορική άποψη την κατάσταση που επικρατεί στον σημερινό κόσμο, όπως αυτή εκδηλώνεται στην ελληνική κοινωνία. Στο δεύτερο μέρος θα προσπαθήσω να περιγράψω την στρατηγική που ταιριάζει στην ελληνική κοινωνία λαμβανόμενης υπόψη της φάσης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα.

* * *

Βρισκόμαστε σήμερα, σαν ελληνική κοινωνία, σε μια κατάσταση που δεν είναι πολιτικά δύσκολη αλλά ιστορικά επικίνδυνη: την βλέπουμε όμως σαν εξαιρετικά δύσκολη για να μην βλέπουμε πως είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Κι αυτό γιατί σαν ελληνική κοινωνία έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τις πολιτικές δυσκολίες όταν βρισκόμαστε μπροστά τους αλλά απωθούμε τους ιστορικούς κινδύνους, που έχουμε δημιουργήσει. Ωστόσο, όμως αυτή είναι η συνθήκη της ανθρώπινης κοινωνίας και, τελικά, αυτή είναι η οικονομία της ιστορίας.
Είμαστε επομένως σήμερα υποχρεωμένοι να αγνοούμε τους κινδύνους και να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες που βρίσκουμε μπροστά μας, όχι με την ανοησία του "όλοι μαζί μπορούμε"! Η ψευδαίσθηση της συλλογικότητας σημαίνει να μην αρχίσει κανείς τίποτα αν δεν αρχίσουν όλοι οι άλλοι ή αν δεν παρουσιαστεί κάποιος φορέας που ενώ δεν εκπροσωπεί κανέναν καπελώνει όλους τους άλλους. Ο κάθε άνθρωπος είναι αναγκαστικά "όλοι μαζί" στην κοινωνία που ζει και μόνο μέσα σ' αυτό το πλαίσιο μπορεί και πρέπει να διοχετεύει την πολιτική του δραστηριότητα.
Ο καθένας ξεχωριστά έχουμε κάνει τα λάθη που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Και μόνο όταν ο καθένας ξεχωριστά αναγνωρίσει τα λάθη του, μόνο και μπορέσει να δει σωστά τις δυσκολίες που έχει μπροστά του, όταν ο καθένας ξεχωριστά μπορέσει να διδαχθεί, από τις δυσκολίες που μόνος του συναντάει, τότε και μόνο τότε θα μπορέσει να συνδεθεί με άλλους και έτσι μόνο θα σχηματιστεί η κοινωνική δύναμη που απαιτείται για την αποτροπή των κινδύνων που συνεπάγεται η κρίση και για την αλλαγή της κοινωνίας που επιβάλει η κρίση.
Από την άλλη μεριά έχει γίνει πια σαφές στον καθένα πως, χωρίς να έχουμε πάψει να είμαστε μέλη της ελληνικής κοινωνίας, έχουμε γίνει συγχρόνως μέλη της παγκόσμιας κοινωνίας. Κι αυτό, όχι μόνο εξ αντικειμένου, επειδή ως άνθρωποι είμαστε μέλη της ανθρωπότητας αλλά και γιατί μέσα από την εξέλιξη της οικονομίας και της πολιτικής, η ανθρωπότητα έχει ήδη ενοποιηθεί και τελικά, παρά τα φαινόμενα, έχει φτάσει να ενοποιηθεί και από άποψη πολιτισμού. Η φρικιαστική διαίρεση που παρατηρούμε σήμερα και που διαρκώς οξύνεται στην παγκόσμια κοινωνία, δεν οφείλεται στο κοινωνικό σύστημα αλλά στο εξουσιαστικό σύστημα: το εξουσιαστικό σύστημα είναι που οδηγεί την παγκόσμια κοινωνία στην καταστροφή.
Τελικά, στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί καμιά κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει έξω από το παγκόσμιο κοινωνικό σύστημα, αλλά ούτε και το παγκόσμιο κοινωνικό σύστημα μπορεί να επιβιώσει αν έστω και μια κοινωνία αποκοπεί από αυτό. Η έννοια της "εθνικής ανεξαρτησίας" που υπαινίσσεται η θεωρία της "επιστροφής στην δραχμή" είναι μια επικίνδυνη ανοησία. Δεν είναι η "ανεξαρτησία" του "δικού μας" πολιτικού συστήματος που θα μας προστατεύσει από την τυραννία αλλά αντίθετα θα μας προστατεύσει η συναδέλφωση με όλες τις κοινωνίες του κόσμου.
Με πιο απλά λόγια η κάθε κοινωνία "παράγει" κάτι -- όχι απαραιτήτως υλικό -- που είναι απαραίτητο στην παγκόσμια κοινωνία και η ίδια παίρνει αυτά που της είναι απαραίτητα από τις άλλες κοινωνίες. Μ' αυτή την έννοια κάθε κοινωνία είναι πια κόμβος ενός παγκόσμιου δικτύου και αν οποιοσδήποτε κόμβος κοπεί, τότε ο ίδιος ο κόμβος θα καταστραφεί αλλά και το παγκόσμιο δίκτυο θα υποστεί ένα blackout με ανυπολόγιστες συνέπειες. Αυτό έχει γίνει κατανοητό για το τραπεζικό σύστημα αλλά οι "χρήσιμοι ηλίθιοι" που ασκούν την πολιτική είναι βεβαίως ανίκανοι να δουν (και ούτε χρειάζεται να δουν) την πραγματική σημασία του τραπεζικού συστήματος στην δικτυακή λειτουργία της παγκόσμιας κοινωνίας.
Η δυσκολία είναι η πολυπλοκότητα των πολιτικών σχέσεων και ο ορατός κίνδυνος είναι να αποκοπεί η κοινωνία μας από το πολύπλοκο δίκτυο του παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος: αν η ελληνική κοινωνία, αποκοπεί από τις υπόλοιπες κοινωνίες του πλανήτη, αυτό μπορεί να σημάνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, την αρχή της αποκοπής των κοινωνιών από το σώμα τις παγκόσμιας κοινωνίας, σε μια διαδικασία ντόμινο που θα διαλύσει την ανθρωπότητα. Κι αυτό, διότι το πολιτικό σύστημα -- όσο διατηρεί τον εξουσιαστικό χαρακτήρα του -- είναι απολύτως ανίκανο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της πολυπλοκότητας του πραγματικού κοινωνικού συστήματος.
Τελικά, για όσο καιρό το πολιτικό σύστημα συνίσταται σε ένα πλέγμα σχέσεων εξουσίας και συνταράζεται από τον ανταγωνισμό που συνεπάγονται αυτές οι σχέση, στο πραγματικό κοινωνικό σύστημα θα κυριαρχεί η θανατηφόρα ηλιθιότητα αυτών που έχουν μια θέση εξουσίας να αντιμετωπίζουν αυτούς που έχουν μια θέση υπαγωγής στην εξουσία τους, σαν άβουλους εκτελεστές εντολών. Οι δεύτεροι θα μεταφέρουν με τον ίδιο ηλίθιο τρόπο τις εντολές σε τρίτους και αυτοί σε τέταρτους μέχρι τους τελικούς αποδέκτες των εντολών τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης: αυτός ο τρόπος λειτουργίας είναι η κοινωνική καρκινογένεση που θα στείλει την παγκόσμια κοινωνία στον τάφο της.

* * *

Από την στιγμή που άρχισε να υλοποιείται η παγκόσμια κοινωνία, γεννήθηκε αυτομάτως το ερώτημα αν θα είναι επαρκείς οι οικονομικές σχέσεις για να την συγκροτήσουν, όπως υποστήριζαν οι λεγόμενοι νεοφιλελεύθεροι ή μήπως το παγκόσμιο κοινωνικό σύστημαθα συγκροτηθεί μέσω ενός πολιτικού συστήματος. Όταν η νεοφιλελεύθερη αυταπάτη (και ταυτοχρόνως απάτη) της Νέας Τάξης Πραγμάτων αποδείχτηκε ένας καθαρόαιμος σύγχρονος πολιτικότατος φασισμός, που βάλτωσε στις θανατηφόρες μπίζνες του Ιράκ και του Αφγανιστάν γεννήθηκε το δίλημμα του χαρακτήρα που θα έχει πολιτική δομήτου πραγματικού παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος. Το δίλημμα ήταν ανάμεσα στον κόσμο της σφαγής και του ολέθρου που υποσχόταν η Νέα (φασιστική) Τάξη Πραγμάτων και σε έναν ασαφή καλύτερο κόσμο που από κοινωνική διαίσθηση θεωρούνταν ήδη από τους ανθρώπους της κοινωνίας και πάλι εφικτός μετά την δεκαετία του 1940.

Η προσπάθεια για ανανέωση της κοινωνικής προοπτικής στην συνείδηση των ανθρώπων, έστω και με την μορφή ουτοπίας, με το σύνθημα «ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός» ήταν ένα σημαντικό ιστορικό βήμα της κοινωνίας. Έδωσε όμως ταυτοχρόνως την ευκαιρία στις ηγετικές ομάδες της κυριαρχούμενης από τον οπορτουνισμό Αριστεράς με αποφασιστική την συνδρομή των μισοκακόμοιρων "ηγεσιών" του διαλυμένου μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος, είτε να ανανεώσουν τα πολιτικά παλαιοπωλεία τους όπως το ΚΚΕ(μλ) και το ΜΛ ΚΚΕ και το ΚΚΕ, είτε να ανανεώσουν την αντισταλινική-αντεπαναστατική φούσκα της "ανανεωτικής Αριστεράς" που είχε ξεφουσκώσει όπως έκανε, έναντι πινακίου φακής, το επιτελείο της Α/συνέχειας που είχε ήδη μεταλλαχτεί σε ΚΟΕ.

Η κατάσταση, μέσα σε δέκα χρόνια, εξελίχθηκε με πολλές στροφές και σταθμούς, παλινωδίες και αυταπάτες, μέχρι που σήμερα το διαβόητο εξουσιαστικό πείραμα, που επιχειρήθηκε στο πλαίσιο της παγκόσμιας εξουσιαστικής επιχείρησης για την σωτηρία του συστήματος και που δεν είχε άλλο στόχο από την υποταγή της κοινωνίας μέσω της εξαγοράς και της υποταγής της Αριστεράς, χρεοκόπησε επειδή πέτυχε ή πέτυχε επειδή χρεοκόπησε ανεβάζοντας στην εξουσία μια κυβέρνηση της Αριστεράς που δεν ήταν αριστερή.

Πρέπει όμως να υπογραμμίσω πως οι ιστορικές εξελίξεις της δεκαετίας 2004 - 2014 συσχετίζονται μεν αλλά δεν ταυτίζονται με την πολιτική στάση και δράση των ηγετικών ομάδων και των επιτελείων της Αριστεράς. Με άλλα λόγια, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να αποδώσουμε την ροή των ιστορικών γεγονότων, με τις όποιες αρνητικές ή θετικές συνέπειές τους, στην βούληση και στην δράση των μεγαλύτερων ή μικρότερων πολιτικών δυνάμεων. Αντίθετα πρέπει να ερμηνεύουμε τις αλλαγές, τις στροφές και τις μεταλλάξεις των επιτελείων της Αριστεράς με βάση τους παράδοξους δρόμους της αναγκαιότητας της ιστορικής κίνησης.

Από την άλλη μεριά, η προτεραιότητα της ιστορικής δυναμικής έναντι της πολιτικής δράσης, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει πως πρέπει να δικαιολογούμε τις πολιτικές αθλιότητες που διέπραξαν οι επιτελείς της Αριστεράς μέσα σ' αυτή την δεκαετία γιατί ακριβώς ο σεβασμός στην "αυθεντία" αυτών των μοιραίων ηλίθιων και η (εκ μέρους των αριστερών της κοινωνικής βάσης) έλλειψη κριτικής στις άθλιες προθέσεις τους, είναι που επέτρεψε στις δυσάρεστες συνέπειες της κρίσης να υπερκερνούν τις ευεργετικές επιδράσεις της σε όλη την διάρκεια της πορείας της.

* * *

Όπως κι αν έφτασαν τα πράγματα μέχρις εδώ, το ρητορικό δίλλημα της προοπτικής της κοινωνίας χει τεθεί τώρα πια στο πλαίσιο της πραγματικής, της διαλεκτικής λογικής που λέει πως οι κοινωνίες των ανθρώπων συγκροτούνται και κινούνται με βάση την αντίθεση ανάμεσα στο πραγματικό σύστημα, που σήμερα είναι ενοποιημένο και ομογενές σε παγκόσμια έκταση και στο θεσμικό σύστημα, που σήμερα είναι κατακερματισμένο και αλλοπρόσαλλο στην ίδια έκταση.

Με άλλα λόγια, η αντίθεση που μέχρι σήμερα συγκροτούσε και κινούσε την κοινωνία έχει σήμερα μετατραπεί σε αντίφαση και για τις κοινωνίες όλου του κόσμου και τελικά για την παγκόσμια κοινωνία προκύπτει -- με μια ποικιλία εκδοχών και χρονισμού -- το δίλημμα αν το πραγματικό κοινωνικό σύστημα θα ενσωματωθεί στο θεσμικό κοινωνικό σύστημα ή αν, αντίθετα, το θεσμικό κοινωνικό σύστημα θα ενσωματωθεί στο πραγματικό κοινωνικό σύστημα.

Σημείωσα ήδη πως το παραπάνω δίλημμα δεν είναι πραγματικό: το πραγματικό σύστημα δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο θεσμικό, δεν μπορεί να γίνει μέρος του θεσμικού, ενώ αντίθετα το θεσμικό είναι ήδη μέρος του πραγματικού συστήματος και υποχρεωτικά, καθώς το πραγματικό σύστημα αναπτύσσεται, το θεσμικό σύστημα συρρικνώνεται. Υπάρχει όμως και είναι πραγματικό: το συνειδησιακό δίλημμα ανάμεσα στην αναγνώριση της πραγματικής προοπτικής της κοινωνίας και στην ψευδαίσθηση της δυνατότητας του θεσμικού συστήματος να επικαλύψει το πραγματικό.

Η αντίφαση που περιέγραψα έχει γίνει επικίνδυνη. Η κρίση είναι αδύνατο να κλείσει τον κύκλο της αν η αντίφαση δεν εξαλειφθεί και αντίθετα όσο η αντίφαση συνεχίζει να υπάρχει η κρίση θα οξύνεται επικίνδυνα. Και επειδή από την ιστορική άποψη η διαδικασία της προσαρμογής του πραγματικού συστήματος έχει ήδη ολοκληρωθεί, η αντίφαση έχει μεταφερθεί σε όλη την έκτασή της στην κοινωνική συνείδηση. Η δυσκολία να αναγνωριστεί από την κοινωνία η πραγματική της κατάσταση δεν συνίσταται μόνο στην αδυναμία να αναγνωριστεί η πραγματική της προοπτική αλλά και στην αδυναμία να αναγνωριστεί το γεγονός πως και η αντεπαναστατική πολιτική δράση υπόκειται επίσης στην ιστορική αναγκαιότητα, ιδίως στην φάση της επαναστατικής αλλαγής.

Με άλλα λόγια η κοινωνική συνείδηση δεν μπορεί να συντονιστεί με την πραγματικότητα αν δεν εξοικειωθεί με την ιδέα πως οι προσπάθειες εκ μέρους των ηλίθιων ή και των όχι και τόσο ηλιθίων χειριστών του εξουσιαστικού συστήματος να ενοποιήσουν το πολιτικό σύστημα διατηρώντας τον εξουσιαστικό του χαρακτήρα αλλά ακόμα και η ίδια η ηλιθιότητά τους είναι αναπόσπαστο μέρος του ιστορικού επαναστατικού φαινομένου. Και πρέπει επίσης να γίνει σαφές, πως οι ίδιες προσπάθειες είναι άκρως επικίνδυνες όχι γιατί δεν είναι σύνδρομες με την δυναμική του πραγματικού συστήματος αλλά γιατί όσο αίμα και αν χυθεί η παγκόσμια φασιστική αυτοκρατορία που προσπαθούν να κατασκευάσουν είναι αδύνατο να επιβιώσει.

Έχει ήδη γίνει σαφές πως όλη αυτή η αναταραχή που περιγράφεται ως γεωπολιτική και βλακωδώς εννοείται ως διεκδίκηση ιδιοκτησίας, είναι συνέπεια της προσπάθειας να συγκροτηθεί μια παγκόσμια φασιστική αυτοκρατορία που θα ενοποιήσει τον κόσμο κάτω από την "μπότα" του φασισμού. Βεβαίως η "μπότα" δεν έχει τίποτα το ευχάριστο, κανείς όμως δεν μπορεί να έχει αντίρρηση στην ενοποίηση του κόσμου. Παρά ταύτα είναι πολύ εύκολο να συμβεί το δυστύχημα, αντί να πολεμάμε τον φασισμό να πολεμάμε την ενοποίηση του κόσμου: αυτό συμβαίνει σήμερα στην ελληνική πολιτική. Στο ζήτημα αυτό από την διευκρίνιση του οποίου εξαρτάται η χάραξη μιας σωστής πολιτικής θα χρειαστεί να επανέλθω στο επόμενο μέρος αυτού του κειμένου.

Το "σχέδιο" -- αν μπορούμε να μιλάμε για σχέδιο μέσα στο χάος του ανταγωνισμού που προκαλεί η χρεοκοπία του εξουσιαστικού συστήματος -- είναι η κατασκευή μιαςπαγκόσμιας φασιστικής αυτοκρατορίας μέσα στο πλαίσιο της οποίας όλες οι κοινωνίες του κόσμου θα είναι υπόδουλες, χωρίς καμία διάκριση ανάμεσα σε κοινωνίες θύτες και κοινωνίες θύματα. Στην αυτοκρατορία αυτή, μια αυστηρή χιτλερικού τύπου, σε νέα έκδοση (βλέπε Σόιμπλε) ιεραρχία αξιωματούχων του παγκόσμιου φασιστικού "θεσμικού" συστήματος (όπου σαν υπέρτατος "θεσμός" έχει ήδη βαπτισθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα του αέρα) θα διαχειρίζεται μια απέραντη παγκόσμια κοινωνία δούλων. Για την κοινωνία των δούλων θα προβλεφθεί μια, "σοφά" μελετημένη, ελάχιστη αναγκαία διατροφή, για όσους παραμένουν υποταγμένοι, ένα σύστημα αυστηρών τιμωριών, μέχρι και την "ευθανασία", για όσους τολμούν να αντισταθούν και ένα σύστημα "μπόνους" σε όποιους έχουν τα προσόντα να προβιβαστούν σε μέλη του δικτύου της αυτοκρατορικής εξουσίας.

Το αναπόδραστο αλλά και άλυτο πρόβλημα αυτής της "τέλεια σχεδιασμένης" αυτοκρατορίας είναι ο ανταγωνισμός για το ποιος θα βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας. Το πρόβλημα αυτό από μόνο του δεν θα ήταν σπουδαίο: κάποια στιγμή κάποιος θα επικρατούσε. Το πρόβλημα είναι πως κάποιοι, δεύτεροι και τρίτοι σε ισχύ, μπαίνουν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν την ισχύ των "δούλων" προκειμένου να ανεβούν μερικά σκαλοπάτια στην ιεραρχία δημιουργώντας ένα δεύτερο δίκτυο εξουσίας που ανταγωνίζεται το πρώτο. Αυτός ο "πειρασμός" (ιστορικά απολύτως δικαιολογημένος) είναι η βάση της δημιουργίας των προϋποθέσεων για μια παγκόσμια σύγκρουση, είναι όμως και η βάση τηςστρατηγικής άμυνας. Γι αυτήν θα προσπαθήσω να μιλήσω στο επόμενο τμήμα αυτού του κειμένου.


http://www.critici.gr/PageText.php?text_flag=1&item_id=466