~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ *.......μαρξιστικά κείμενα, σκέψεις, ιδέες,* kepeme@gmail.com ...*~~~~~~~~~~~~
Διαδικτυακό Αρχείο Μαρξιστών

"Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. Έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της Ε.Ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα. [Ο Δρόμος της Αριστεράς]

Νίκος Μπελογιάννης

..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό.Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη..................................... Νίκος Μπελογιάννης
~~~~~~~~~~~~~~


* 13 Αυγούστου 2015 * 222 Θλιβερά ανθρωπάκια ψήφισαν μέσα σε μια νύχτα το 3ο κατάπτυστο Μνημόνιο που είναι και ο θάνατος των Ελλήνων, τώρα ζητούν την ψήφο μας τους λέμε ΟΧΙ μέχρι το τέλος -

.

Ιδέες, Σκέψεις...

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Φαρμακονήσι........ της Λιλιάνας Δρίτσα (διήγημα)


Ο άνθρωπος έκλαιγε.
Ένας μεσόκοπος άντρας, ήταν, γύρω στα πενήντα-ίσως και νεότερος αλλά κακογερασμένος…
Κάτι έλεγε στη γλώσσα του κι έκλαιγε γοερά.
Γύρω του κι άλλοι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι. Μερικοί κάτι ψέλλιζαν. Άλλοι χτυπούσαν το κεφάλι τους.
Ανάμεσα στα κεφάλια ξεχώριζες μικρόφωνα που διαγκωνίζονταν.
Ανάμεσα στα κλάματα ξεχώριζες φωνές δημοσιογράφων.
Ο άνθρωπος έκλαιγε.
Αν έσβηνες τον ήχο δεν καταλάβαινες πως μιλούσε ξένη γλώσσα.
Θα μπορούσε να είναι ένας έλληνας αγρότης που είχε καταστραφεί η σοδιά του.
Θα μπορούσε να είναι ένας έλληνας ψαράς που του ’χε βουλιάξει η βάρκα του.
Θα μπορούσε να είναι ένας έλληνας οικογενειάρχης που είχε χάσει το σπίτι του κι έμενε στο δρόμο.
Ο άνθρωπος έκλαιγε.
Έδειχνε τη θάλασσα κι έκλαιγε.
Μπορεί να ‘δειχνε και προς το μέρος της πατρίδας του.
Μπορεί να καταριόταν τη στιγμή που πήρε την απόφαση να φύγει ή αυτούς που τον ¨βοήθησαν¨…
Μπορεί να προσπαθούσε να εξηγήσει τι ακριβώς συνέβη.
Πάντως έκλαιγε.
Ένας μεσόκοπος άντρας που μιλούσε μια ξένη γλώσσα αλλά θα μπορούσε να είναι κι έλληνας.
Θα μπορούσε να είναι ένας έλληνας μετανάστης στην προκυμαία της Νέας Υόρκης.
Θα μπορούσε να είναι ένας έλληνας μετανάστης στο σταθμό του Μονάχου.
Θα μπορούσε να είναι ένας έλληνας μετανάστης στην Μελβούρνη.
Έκλαιγε.
Κι ένας συμπατριώτης του μετέφραζε.
Τα τρία παιδιά του κι η γυναίκα του είχαν πνιγεί.
Έκλαιγε.
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτ’ άλλο πια.
Ούτε να συνεχίσει το ταξίδι του για την Ευρώπη της επαγγελίας.
Ούτε να γυρίσει πίσω.
Ούτε να συνεχίσει τη ζωή του.
Τα τρία παιδιά του κι η γυναίκα του είχαν πνιγεί.
Ο άνθρωπος έκλαιγε.
Θα μπορούσε να είναι έλληνας…

_____________
* Η Λιλιάνα Δρίτσα είναι συγγραφέας, μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

*από το: http://aristeroblog.gr/node/2259

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου