Αντί-Χρονογραφήμματος γράφει ο Μάρκος Δεληγιάννης
Απαρηγόρητες μέρες του Σεπτέμβρη μας αποχαιρετούν. Χάνονται στο βάθος του φθινοπωριάτικου ουρανού, που πάντα είναι παρών. Μέρες καινούργιες, σίγουρα, πολλές θα γεννηθούνε. Κάποιος όμως δεν θα τις καλωσορίσει με τραγούδια μες’ απ’ το παιχνίδισμα του φωτός. Η ζωή τέλειωσε γι’ αυτόν οριστικά κι αμετάκλητα. Νεκρός είναι για πάντα. Το τραγούδι του τέλειωσε απροσδόκητα γρήγορα. Οι χορδές της κιθάρας του σπασμένες, κείτονται άταφες στην αδιαφορία της ασφάλτου. Κι ο πόνος φώλιασε στο βλέμμα. Το αίμα στάλαξε πάνω στις ασύνειδες πέτρες. Νεανικό στήθος πληγωμένο θανάσιμα. Ο θάνατος, σαΐτα ριγμένη από χέρι λεπρό. Ο ουρανός δονήθηκε. Ένα τρεμοπαίξιμο του ματιού κι ύστερα , τίποτα, θάνατος! Κι όμως εσύ διαβατάρικο πουλί ήθελες μόνο να κελαηδάς. Του νερού το αχολόγημα, το τραγούδι σου να συνοδεύει , όταν τις μαύρες πέτρες του μίσους αυτό θα παρασύρει στου βαράθρου την ανυπαρξία. Τώρα σιωπή. Στη διαφάνειά της αναπαύονται οι δικές σου μέρες , δολοφονημένο πουλί.
Κι εσύ, φίλε, εσύ, που ανήκεις στην περιώνυμη σιωπηρά πλειοψηφία, τώρα ενεός τους γύπες παρακολουθείς, καθώς μπήγουν τα ράμφη τα γαμψά στο ανυπεράσπιστο νεανικό στήθος, καθώς πίνουν αξεδίψαστα, απ’ του φωτός την πηγή. Αλήθεια, απορείς! Πως φτάσαμε ως εδώ; Μονολογείς. Φτωχέ μου, φίλε, παίδεψε έστω και για λίγο την έρμη τη μνήμη σου. Διαφορετικά θα σου θυμίσω εγώ ποιος την ορμή του μαύρου χειμάρρου, άφησε ανενόχλητη τις αυλές μας να πλημμυρίσει.
Ήταν τότε που λυσσασμένα σκυλιά περικύκλωσαν ένα θέατρο – το Χυτήριο – Μπροστάρης ήταν μέλος του Ελληνικού κοινοβουλίου. Η αγέλη δεν συμφωνούσε με το έργο που ο θίασος επέλεξε να ερμηνεύσει. Αισθητικές διαμάχες; Όχι! Εξέμεσαν απειλές, ύβρεις. Ξεφόρτωσαν όλη τη μαυρίλα της ψυχής τους στα πρόσωπα των ηθοποιών και των συντελεστών της παράστασης. Η χυδαιότητα έστησε χορό ολονύκτιο. Ανυπεράσπιστοι οι καλλιτέχνες υποχώρησαν. Ανενόχλητοι οι επιδρομείς, αφού διαπόμπευσαν το θέατρο, την τέχνη, επέβαλαν τις δικές τους πολιτιστικές και αισθητικές απόψεις. Το έργο δεν παίχτηκε. Εσύ σημασία δεν έδωσες καμιά, άλλα σε απασχολούσαν. Η αριστερά που διασαλεύει την τάξη. Η αριστερά που καταγγέλλει με πάθος τα μνημόνια. Η αριστερά που δεν αφήνει την κυβέρνηση να επιδοθεί απρόσκοπτη στο έργο της: Την κατεδάφιση του δημόσιου τομέα. Η αριστερά που διχάζει τον κόσμο σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς
Τότε σου φώναξα: Πρόσεξε, αυτό δεν είναι ασήμαντο γεγονός. Μην το αφήνεις έτσι να πετάξει, σαν σακούλα πλαστική που άνεμος παρασύρει. Αυτοί που τώρα βρίζουν και ποδοπατούν τους εργάτες του θεάτρου, αύριο θα καίνε βιβλία στις πλατείες κι όταν η νύχτα δίχως άστρα μας τυλίξει, τότε θα καίνε ανθρώπους. Χάθηκες βιαστικός στην ανώνυμη πολυκοσμία.
Σε ξανάδα, θυμάσαι, τότε που οι συζητήσεις για τον αντιρατσιστικό νόμο .έδιναν και έπαιρναν. Όταν τα θέματα της ιθαγένειας περνούσαν στη δικαιοδοσία των ραβδούχων. Έδειχνες ικανοποιημένος. Οι εντολοδόχοι των τοκογλύφων είχαν πετύχει διάνα! Χάιδεψαν τα πιο ταπεινά σου ένστικτα. Σ’ έπεισαν .πως για το κακό το ριζικό σου ευθύνη αποκλειστική φέρουν οι φτωχοδιάβολοι! Οι παράνομοι μετανάστες! Προσπάθησα να σου εξηγήσω πως τούτες οι ρημαγμένες ζωές, τροφή για τις ύαινες είναι. Μην επαναπαύεσαι, και συ σε λίγο τα εκτροφεία αυτών των θηρίων θα εξυπηρετείς. Πάλι δεν άκουσες. Κι όταν αναίτια ένας μετανάστης αποχαιρέτησε τούτη την άδικη ζωή, μαχαιρωμένος από χέρια ανθρώπων που από καιρό τώρα είχαν διαγραφεί από τους ανθρωποκαταλόγους, δεν φάνηκε ιδιαίτερα να σε προβληματίζει το κόψιμο μιας ζωής. Κάτι μουρμούρισες, κι ύστερα, συνέχισες τον αδιέξοδο δρόμο σου. Και φτάσαμε έως εδώ. Ένας νέος άνθρωπος πέφτει νεκρός. Δράστες πάντα οι ίδιοι. Το αίμα αχνιστό πότισε την λερή άσφαλτο. Επάλληλες τραγωδίες. Οι περιπολίες των λύκων συνεχίζονται. Οι φαιές ερπύστριες ασχημονούν. Εμείς ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Φωνάξαμε: Όχι άλλο αίμα! και εσύ αναρωτιέσαι: Ποιος άραγε να φταίει; Ποιος οπλίζει τα χέρια τα δολοφονικά; Φιλέ αυτό είναι μια ιστορία παλιά. Σε λίγο ετοιμάζουν το τρίτο μνημόνιο να σου φορτώσουν. Στερεύουν οι λέξεις της οργής. Ο φόβος ας κυριαρχήσει στις καρδιές των ιθαγενών. Πιο εύκολη η δουλειά των αφεντικών θα γενεί.
Υπάρχουν εκείνοι οι μεγάλοι κυκλώνες που η τυφλή μανία τους δεν αφήνει πίσω τίποτα όρθιο, μόνο ερείπια οικτρά, αίμα, πόνο, δυστυχία. Αν πορεία ευθύς δεν αλλάξουμε, στο μάτι του τυφώνα σίγουρα θα βρεθούμε. Υπάρχουν όμως και οι λυτρωτικοί βοριάδες που καθαρίζουν το τοπίο, ξεριζώνουν συθέμελα το παλιό για να κτιστεί πάνω του το καινούργιο. Τι περιμένουμε, λοιπόν, οι θεοί διψούν, οι μέρες οι μελλούμενες προστάζουν με όλες τις εξάρσεις και τις καθιζήσεις, ένα μέτωπο αρραγές να χτίσουμε τη λαίλαπα του φασισμού να αντιπαρέλθουμε.
Μάρκος Δεληγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου